Hoe als dubbele minderheid (Aziatisch én vrouw) bewijzen dat je ook echt minder bent? Door een (Chinese) draak van een film af te leveren.

Dit kon – in tijden toen ‘woke’ nog een vervoeging van een Engels werkwoord of een door een West-Vlaming verkeerd uitgesproken benaming voor een zeeslak was – een weliswaar geen politiek correcte maar toch wel enigszins treffende opener geweest zijn bij dit stukje leesvoer rond Joy Ride. Omdat ‘woke’ nu inmiddels ook wat anders betekent en schenen er per se niet zijn om tegen te schoppen, is openen met deze potentieel kwetsende overpeinzing vandaag eigenlijk geen optie meer. Dus tromgeroffel triangelklets klaroengeschal … schrappen die handel.

En dat geschrap hoeft zich niet te beperken tot de eerste twee zinnen, eigenlijk mag de ganse film op de schop. Want jeetjehereminajezus, wat is dit slecht. Wie het wel goed vindt/vond … proficiat met de tranen met tuiten die je hopelijk hebt gelachen … maar voor ieder ander … jezushereminajeetje, wat is dit slecht. Of hoe je geen hol opschiet door lansen te breken voor gelijkheid en het gelijk trekken van alles en iedereen als het eindresultaat zelfs geen savooikevers aan het lachen, dansen of wenen krijgt.

Joy Ride is het regiedebuut van Adele Lim, en die wist zich al tweemaal scenariomatig in een gunstig daglicht te plaatsen met haar scripts voor Crazy Rich Asians en Raya and the Last Dragon. Daarna kiezen voor een hypocriete en verslenste sekskomedie over vier baldadige vrouwen op slurp- en trektocht is niet meteen een stap voorwaarts. Zeker niet als die komedie niet weet van welk hout lachpijlen maken en zeker ook niet als er uiteindelijk geen lef blijkt te zijn om echt stout te zijn: de vergevingsgezinde rondedans in de laatste tien minuten deed zelfs op Molokai destijds niet zoveel tenen krommen.

Niet dat de scenaristes van dienst – Teresa Hsiao en de op filmquizzen op zijn minst dubbele punten waard zijnde Cherry Chevapravatdumrong – Lim veel bruikbaar materiaal toeschuiven. Min of meer centraal in de wokpan ligt de Chinees-Amerikaanse Audrey (Ashley Park) – kind van Chinese ouders, maar als baby geadopteerd in Amerika. Als succesvolle advocate keert ze even terug naar haar geboorteland om er een belangrijke zakendeal af te ronden. In haar kielzog: huisgenote en jeugdvriendin Lolo (Sherry Cola) die dan weer haar ietwat labiele nicht (Sabrina Wu) meeneemt op de trip. En in China staat er ook nog een ontmoeting met Audreys vroegere kamergenote en bekende actrice Kat (Stephanie Hsu) op het programma. Dus yep … dat viertal komt in heel wat vaginale kots-, penis- en cocaïnebolavonturen terecht. Niet zozeer ter lering en nog minder ter vermaak. Je zou toch denken dat Seth Rogen – die de prent meeproduceerde onder de vlag van zijn productiemaatschappij Point Grey Pictures – na zovele jaren dienst zelfs met de ogen dicht een lam scenario zou herkennen … maar niet dus.

Want uiteraard loopt er van alles mis zodat Audreys zakendeal en daaraan verbonden promotie in het gedrang komen, er wordt een uitstapje gemaakt richting sentiment als er een poging wordt ondernemen om haar biologische moeder op te sporen en op het eind worden stukgereten vriendschapsbanden terug zespakstrak aangespannen want er zou eens een (Amerikaanse) komedie moeten gemaakt worden zonder levenslesje zeg … ho ho en ‘t zal deze keer niet zijn.

Moet een gagkomedie een boeiend of coherent script hebben? Neen, maar flauwe grappen brood en water toewerpen in een vacuüm met flauwe personages en denken dat karikaturale vulgariteiten per definitie geestig zijn, geven zowat elke geschreven en ongeschreven witzenregel een schop onder de kont. En het is niet omdat de voet in de spleet blijft steken dat het geestig is. Niet meteen een gelijkheidslans die je gebroken wil zien, deze zwansfilm. Die dan ook nog eens te nadrukkelijk zelf zijn/haar/hun best wil doen om het cultuurverschil en raciale vooroordelen te benadrukken. Subtiliteit, je zal het hier niet vinden. Los daarvan: zwart, bruin, geel, roze, rood, wit, beige, oranje of geschakeerd taupe … dat iedereen moge schijnen en juichen, maar dan liefst niet door te bewijzen dat je sommige zaken even slecht kan als de ander. Al is dat natuurlijk ook een basisrecht.

Kwestie dat de slechte verstaander het ook meekrijgt als boodschap du jour: flauwe en kouwe hap, deze No Joy Ride. Heus.