De eerste paragraaf. Die met korte zinnen. En verkapte synopsis. Ergens op het Waalse platteland. Een vader en dochter kopen een hond. En komen in een gigantisch landhuis annex château wonen. Samen met de echtgenote/moeder des huizes. Een uitgeefster die het landgoed van haar overleden vader erft. Tegelijkertijd arriveert een jonge vrouw met de bus. Ze komt in de buurt een kamer huren. En zoekt op een slinkse wijze contact met het gezin. En mag in het landhuis blijven inwonen. Om op de dochter te passen. En andere huishoudelijke taken te doen. En in het geniep haar verborgen agenda op te starten.

De tweede paragraaf. Die met de vragen? Jawel. Wie is dat meisje en waarom infiltreert ze het huis? Heeft ze een eitje te pellen met de man of de vrouw? Kende ze de vorige bewoner? Is de door de man geschreven bestseller een puzzelstuk? Heeft ze Stephen Kings Misery een keer teveel gelezen? Is het allemaal toeval? Waarom ontwricht ze het huwelijk van de man en de vrouw? Welke duistere geheimen mogen het levenslicht niet zien? Wat staat er in de brieven die de man angstvallig achter slot en grendel bewaart? En wie trekt er uiteindelijk aan het kortste – of langste – eind in deze huisinvasiethriller?

De derde paragraaf. Niet die met de antwoorden, want die blijven in de spoilercorridor. Maar wel die met als persoonlijk-subjectieve mening dat Fabrice du Welz’ Inexorable interessanter is om wat het kon zijn geweest dan om wat het eigenlijk is. Want uiteraard is het vinden van de vork in de steel de reden om geïntrigeerd binnen te stappen in de door Benoit Poelvoorde en Mélanie Doutey bevolkte en door Alba Gaïa Bellugi gekaapte villa.

Maar het pad dat du Welz in zijn zevende langspeler uittekent leidt niet naar een voldoening schenkende eindhalte. Het ontbreekt de (bloederige) climax aan vapeurs en de film zelf aan een degelijke spanningsboog. Ergens hoop je op een originele twist of revelatie die voor extra plotadrenaline zorgt, maar Inexorable gaat voor een weinig verrassingen in petto hebbende rechttoe-rechtaanbenadering die eerder drijft op sfeer dan op klompbrekende verhaalpointes. En die sfeer is donker, duister en 16 mm-korrelig. Desoriënterend ook, en dat past uiteraard in een film die je als retrohorror kan catalogiseren. Maar het moddert allemaal maar wat aan en ook de personages geraken niet echt uit de meeleefstartblokken. Er zijn zelfs momenten waarop de hond het meest aimabele wezen op het scherm is. Dat kortste of langste eind … uiteindelijk speelt het allemaal geen rol daar Inexorable zijn potentieel niet waarmaakt en uitpietert in plaats van te fonkelen.