Een film maken over een onderwerp waar er al honderden, zeg maar duizenden over gemaakt zijn. Moeilijk is het niet want je kan bij gebrek aan ideeën inspiratie gaan opdoen bij die voorgangers, er het beste uit distilleren en die als bouwstenen gebruiken voor je eigen film. Maar het geheel wordt allicht doorzichtig en zal niet meer zijn dan de volgende ........-film in de rij. Anders is het met I'm not scared, originele titel Io Non Ho Paura. Het mag dan misschien over hetzelfde gaan, de film pakt uit met een zalige en wijde bocht naar het eerste aanknopingspunt van de plot. De nieuwsgierigheid is meteen geprikkeld en de aandacht van de kijker verzekerd. Het duurt tot flink halfweg de film eer je weet waar je de openingsscène moet plaatsen en dan heb je al pakweg drie kwartier waardevolle kwaliteits-cinema achter de rug. En ga je een al even sterke tweede helft tegemoet om het eens in voetbaltermen uit te drukken...

Maar voor de in Napels geboren regisseur Gabriele Salvatores betekent dit niet dat de afloop voorspelbaar wordt of hij de film rustig wil afwerken en aan het genre vasthoudt. De cineast wil meer. En kan ook meer... De scène waarin Michele met Filippo op zijn rug door de immense korenvelden stapt is bijzonder vertederend en krijgt nog een extra dimensie door de prachtige muziek die deze scène begeleidt. Knip dit stukje uit de film en bij het bekijken ervan ga je zweren dat dit een fragmentje is uit een geslaagde en heel knap in beeld gebrachte familiefilm. De 'score' bij de film wijkt trouwens ook af van wat gebruikelijk is bij dit soort. De prachtige muziek lijkt wel een meeslepend concerto uit één of andere CD met klassieke muziek die zelfs zonder beeld goed tot zijn recht zou komen indien weergegeven door een performant en kwaliteitsvol audio-systeem.

In het verleden is bewezen dat met de Italiaanse cinema best wel rekening gehouden wordt en in dit Zuid-Europese land bijzonder getalenteerde mensen wonen als het op maken van films aankomt. Het is niet voor niets dat films als L'ultimo bacio en Il Postino diep in onze filmgeheugen staan gegrift en de Italiaans aandoende  filmtitel Il Ladro Di Bambini onvergetelijk lijkt. Het valt af te wachten of dit Io Non Ho Paura zal kunnen aansluiten bij de schijnbaar onvergetelijken maar de prent heeft alvast een heel positieve indruk nagelaten bij ons...

Kort toch nog iets over het verhaal. We schrijven 1978, de locatie is een dorpje in Zuid-Itaië. Voor een zestal kinderen zijn de extreem hoge temperaturen geen reden om binnen te blijven. Ze spurten door de immense korenvelden die reiken zover je kunt kijken en spelen wat in de buurt. Wanneer de 10-jarige Michele en zijn zus Maria naar huis willen terugkeren merken ze dat de gebroken bril van Maria is achtergebleven in een bouwvallig, volledig verlaten woning. Michele rijdt terug en ontdekt plots dat onder het dorre gras een metalen plaat verscholen ligt. Die verbergt op die manier een diepe put die er werd uitgegraven. Goud en edelstenen prevelt Michele wanneer hij maar tergend langzaam de metalen plaat die als een soort deksel over de put ligt, kan opzijschuiven. Op de grond ligt een dekentje waar een mager voetje uit steekt. Roerloos. Stil. Levenloos.

Het 'Movie Affairs'-label maakt er zich maar zelden vanaf zonder extra's, dus ook niet bij deze DVD. Op het schijfje staat een documentaire van dik een half uur die de film, het verhaal en de muziek behandelt zoals de titel van deze bonus doet vermoeden. We moeten het hierbij vooral/enkel stellen met cast en crew die aan het woord komen. De producent, de regisseur ook de schrijver van het boek waarop deze film is gebaseerd en de belangrijkste kind-acteurs in de film (Michele en Filippo) doen hier hun zegje. Echt veel wijzer worden we hier niet van maar al bij al toch beter dan niks natuurlijk...