Initieel aangekondigd en op de markt gezet als een Italiaanse rip-off van The Exorcist, maar Massimo Dallamano’s Il Medaglione Insanguinato is eigenlijk iets helemaal anders. Dit in tegenstelling tot Ovidio G. Assonitis’ Beyond The Door uit 1974, waarin Richard Johnson al dan niet toevallig ook de mannelijke hoofdrol vertolkte.

Dallamano’s film laat zich zelfs meer bekijken als een voorloper van The Omen dan als een erwtensoepspuwende kloon van William Friedkins klassieker. Het script vertoont wel nogal wat haperingen in de uitwerking van de modus operandi: het duivelskind waarvan sprake is eigenlijk bezeten door een duivelskind uit de duistere Middeleeuwen en de verbindende link is blijkbaar een medaillon dat destijds door dat kind werd gedragen – of zoiets. Echt helemaal duidelijk is het niet – er waren dan ook maar zes verhaalschrijvers bij dit project betrokken – maar dat neemt niet weg dat Il Medaglione Insanguinato een uiterst sfeervolle horrorthriller is. Zelfs eentje die onterecht is ondergesneeuwd tussen veel andere Italiaanse horrorfilms uit die periode.

Dallamano bewijst alvast dat zijn What Have You Done To Solange uit 1972 geen toevalstreffer was. En dat hij een aardig stukje kan filmen, maar dat bewees hij al als director of photography op de sets van A Fistful Of Dollars en For A Few Dollars More.

Haperende plot of niet, de schriftuur stuwt dus een interessante film vooruit. Met Johnson als een Britse televisiemaker die naar Italië reist om er een documentaire te draaien over duivelse kunst en meer wil weten over een schilderij van een onbekende schilder dat hem van meet af aan intrigeert. Een gravin (Lila Kedrova) waarschuwt hem er voor naderend onheil dat zijn dochter Emily (Nicoletta Elmi) te beurt kan vallen onder invloed van dat schilderij en een medaillon dat ze draagt. Zeker omdat eerder zijn echtgenote/haar moeder al levend verbrandde … net als de vrouw op het schilderij.

Heel veel duivelse foefelare in Il Medaglione Insanguinato dat aardig overeind blijft als visueel traktaat: de constant in herfstkleuren badende decors – zowel binnen als buiten – zorgen voor een consistent opgebouwde nachtmerriesfeer. En die wordt nog versterkt door het mooi omkaderende muzikale motief van Stelvio Cipriani.

Castuitsmijter: uitkijken is het zowaar naar Joanna Cassidy die als Kedrova’s assistente nogal wat plooien in Johnsons beddengoed veroorzaakt. En ook nog het vermelden waard is dat de creepy Elmi hier niet aan haar proefstuk toe was. Ze was eerder al te zien in Mario Bava’s Bay Of Blood en Baron Blood en Paul Morrisseys Flesh For Frankenstein en zou later nog opduiken in Dario Argento’s Profondo Rosso en Lamberto Bava’s Demons. Brrr.

Internationale Engelstalige titels: The Cursed Medaillon, The Night Child en Together Forever.