In Amerika en in sommige andere delen van de wereld moest deze ijskoude thriller met Liam Neeson het stellen met een thuis voor de buis-première op Netflix of Amazon Prime. België is een van de landen waar de film wel door een lokale distributeur werd opgepikt voor een bioscooprelease.

In deze vijfhonderdnegenveertigste - ruw geschat weliswaar - actiefilm met Neeson ruikt het nogal opvallend naar Le Salaire De La Peur, de klassieker van Henri-Georges Clouzot uit 1953 waarin een kwartet waaghalzen met nitroglycerine gevulde vrachtwagens over hobbelig terrein moeten rijden om een in brand staande mijn te kunnen blussen. William Friedkin draaide in 1977 met Sorcerer een grootschalige Amerikaanse remake van die macho-overlevingsfilm.

Voor alle duidelijkheid: The Ice Road is geen officiële herwerking van beide films of van de uit 1950 stammende bronroman van Georges Arnaud, al valt niet te ontkennen dat scenarist-regisseur Jonathan Hensleigh het scenario van beide films goed heeft bestudeerd bij het schrijven van zijn script over drie vrachtwagenchauffeurs die in een race tegen de klok over winterwegen en ijsmeren moeten rijden met pijpleidingen en een motorkop die nodig zijn om vastzittende mijnwerkers van een gewisse dood te redden. Kruist hun pad: een saboteur die zo uit het oeuvre van Alistair MacLean zou kunnen komen.

Voor Hensleigh is The Ice Road zijn eerste film in tien jaar. Een beetje weggedeemsterd dus deze Jonathan, die in de jaren negentig een vlijtige Hollywoodscenarist was met bijdragen aan onder meer Jumanji, Die Hard With A Vengeance, The Saint en Armageddon. Kleine kans dat The Ice Road hem terug op het voorplan zal plaatsen. In het overaanbod aan actiefilms is deze worp veel te generiek om een verschil te maken of om hem uit de middelmaat omhoog te duwen. Dit is een film zonder een woord of scène teveel, die zonder franjes doet wat hij wil doen. Klassiek vakmanschap dus, en dat valt op de een of andere manier zeker toe te juichen. Zeker door fans van Neeson, wintertenen, gevoerde flapmutsen, spijkerbanden en dynamietstaven.

Dat het allemaal al eens eerder en beter is gedaan, is zowat het slechtste dat je over The Ice Road kan schrijven. Of lezen. En dat het allemaal niet geloofwaardig is ook. Maar bij de laatste checkbeurt was Tarkovsky’s Stalker dat ook niet.