The Amityville Horror op zijn Japans. Meer dan die zes woorden heb je niet nodig om te weten welk vlees je met The House Where Evil Dwells in de kuip hebt.

In een Japans landhuis speelt zich ergens midden de negentiende eeuw een passioneel drama af. Een samoerai ziet bij zijn thuiskomst zijn vrouw aan lollebollen en rollebollen met een van zijn leerlingen en hij schiet in een vlammende katanakolere. De minnaar verliest een arm en een hoofd, zijn vrouw een paar darmen en zelf pleegt hij dan ook maar harakiri. Waardoor het landhuis meteen drie geesten herbergt. En die zijn er ruim honderdveertig jaar later nog steeds als een Westers gezin in het huis komt wonen. Heeft het huis dan al die tijd leeggestaan is een vraag die je je kan stellen.

Feit is dat Edward Albert en Susan George die met hun dochtertje in het huis komen wonen het kunnen huren voor amper 250 dollar in de maand. Feit is ook dat de geesten zich al snel amuseren door Albert, George en hun dochtertje het leven zuur te maken. En als je dan ook nog weet dat George onder invloed van de geesten het lijf van Doug McClure – een jeugdvriend van Albert – begint af te likken, dan weet je meteen naar welk onvermijdelijk slotakkoord The House Where Evil Dwells manoeuvreert.

Twee jaar nadat voormalig Amicus-regisseur Kevin Connor naar Amerika was afgezakt en daar de cultklassieker Motel Hell regisseerde liep de brave man helaas wat spaak met deze niet zo gare spookhuisfilm. Connor liet wel uitschijnen dat de producers nogal wat wijzigden aan wat hij als zijn final cut beschouwde, dus dat kan er ook mee te maken hebben. Wat ook de redenen zijn: The House Where Evil Dwells toont duidelijker zijn gebreken dan zijn kwaliteiten.

Om het toch maar eerst over de kwaliteiten te hebben … het landhuis is een geslaagd decor, ook al zijn er niet veel deuren of muren waarin je je kan verbergen daar het allemaal doorzichtig is. Ook een duim omhoog voor de expressionistische manier waarop de spoken in beeld worden gebracht. Die zijn steeds fluorescerend wit zichtbaar en je ziet hen zelfs plaatsnemen in het lichaam van de personen die ze duivelsgewijs enteren. Een effect dat wel van zijn pluimen verliest als ze naar de climax toe nogal stripverhaalachtig theatraal op de vlucht slaan nadat een demonuitdruivende monnik het huis komt zegenen – The Amityville Horror op zijn Japans dus.

Minder geslaagd: het ontbreken van een degelijke spanningsboog. Connor weet maar weinig interessante rilscènes uit het geheel te puren en klopt dan maar af op scènes met gigantische krabben en in een soepkom verschijnende gezichten. Ook de scènes waarin Albert zich buitenshuis met de vrouwelijke demon geconfronteerd ziet, zijn bezwaarlijk logisch te noemen. En de als rijstpapier zo dun uitgetekende personages zijn zo oninteressant dat het je eigenlijk geen hol kan schelen wat er met hen gebeurt. Wat het campkarakter van de vertolkingen van Albert, George en McClure – in zijn vijfde en laatste samenwerking met Connor – zeker verhoogt.

Een film met nogal wat onbenut potentieel dus maar los daarvan wel van de pot gerukt genoeg om er op zijn minst een keer bijna negentig minuten leut en vertier uit te halen. Probeer dan wel de gecensureerde (Britse) versie te mijden, want daar zijn de twee onthoofdingen die dit filmpje rijk is door de gehaktmolen gedraaid.