Niet een, niet twee, niet drie, maar vier keer wagen Robert Redford, George Segal, Ron Leibman en Paul Sand lijf en leden om de hete titeldiamant te veroveren. Waarmee meteen de fijne crux van de amusante waar weinig diepgravende comedy caper The Hot Rock is blootgelegd.

De diamant in kwestie ligt aanvankelijk in het Brooklyn Museum maar behoort eigenlijk toe aan een Afrikaans land waarvan een ‘diplomaat’ aan Redford en co komt vragen of ze voor hem en de zijnen die diamant kunnen stelen zodat die terug bij de rechtmatige eigenaar(s) komt. In ruil voor harde cash uiteraard. Dat kan, maar het lukt dus niet zonder slag of stoot. Maar wel met de glim en de lach, want dit is en blijft natuurlijk een misdaadkomedie.

Gebaseerd op de gelijknamige roman van Donald E. Westlake uit 1970, en dat was meteen de eerste uit een lange reeks met (het door Redford vertolkte personage) John Dortmunder op het voorplan. Later volgden nog Dortmunderfilms, maar die vormden niet echt een reeks: soms kreeg het personage zelfs een andere naam. Kropen na Redford nog in de huid van Dortmunder: George C. Scott, Teo Teocoli, Paul Le Mat, Christopher Lambert, Herbert Knaup en Martin Lawrence. Over een hobbelige lijn gesproken … dit is er een.

Het script voor The Hot Rock werd geschreven door zelfverklaard Westlakefan William Goldman en regisseur Peter Yates zag het project zitten omdat hij eens een luchtige misdaadfilm wou draaien. Toch sloeg de film weinig tot zelfs geen gensters aan de kassa’s, zelfs niet met Redford als uithangbord. Redford acteert trouwens vrij slordig, zij het zonder aan charisma in te boeten weliswaar. Een beetje metaalmoeheid misschien in het jaar waarin ook Jeremiah Johnson en The Candidate in de zalen verschenen? Los daarvan zijn de regie en het algemene aanvoelen vaak ook iets te losbollig om een echt substantieel verschil te maken met andere freewheelende misdaadfilms. Al zijn de vier afzonderlijke inbraken en diefstallen geïnspireerd geestig waardoor The Hot Rock netjes en gezwind onder de noemer ‘vakmanschap waar weinig tegen in te brengen is’ valt.

Minder vakmanschapperig: de keuze van de Britse distributiepoot om de film er als How To Steal A Diamond In Four Uneasy Lessons in de zalen te brengen omdat ze dachten dat het publiek bij de titel The Hot Rock zou kunnen denken dat het om een muziekfilm of concertregistratie ging. Markies De Canteclaer heeft al voor minder parbleu gezegd. Al duurde die titelverandering niet zo lang: zowel de televisievertoningen als videorelease grepen terug naar de originele Amerikaanse titel.