Na het succes van Missing had Costa-Gravas genoeg krediet verzameld om nog een politiek geladen Engels gesproken drama te draaien. Samen met scenarist Franco Solinas – met wie Costa-Gravas eerder Etat de siège maakte en wiens bekendste titel op zijn cv Gillo Pontecorvo’s The Battle of Algiers is – schreef hij een drama dat de gevoeligheid van het Joods-Palestijnse conflict blootlegt. Voor Solinas was het meteen het laatste wapenfeit, daar die in 1982 op 55-jarige leeftijd overleed.

Costa-Gravas en Solinas kiezen voor een emotionele insteek die grotendeels zijn doel zou voorbijschieten. Hanna Kaufman (Jill Clayburgh) is een Joodse immigrante die in Jeruzalem een carrière als advocate uitbouwt. Daarvoor verlaat ze haar in Parijs levende echtgenoot (vertolkt door filmregisseur Jean Yanne) en in Jeruzalem zelf draagt ze het kind van een Joodse openbare aanklager (Gabriel Byrne) die ideologisch haaks op haar staat wanneer ze een Palestijnse man (Mohammad Bakri in zijn eerste filmrol) verdedigt die illegaal probeerde terug te keren naar zijn vroeger huis, waarvan de overblijfselen nu deel uitmaken van een historische Joodse museumsite.

Clayburgs drie relaties plaatsen verschillende visies tegenover elkaar: de Westerse buitenstaander, de hardelijnzionist en de Palestijnse opstandige, waarvan de suggestie wordt gewekt dat hij mogelijk een terrorist is. Costa-Gravas maakt mooi gebruik van de locaties in Israël om zijn film zo authentiek mogelijk te laten ogen, maar het script blijkt zelden standvastig genoeg om daar de vruchten van te plukken.

Clayburgh was misschien ook niet de juiste keuze om de spil te zijn in dit verhaal, daar haar naïviteit iets te getelefoneerd overkomt. En of het een goed idee was om een politiek hangijzer aan een romantische driehoek op te hangen is ook voer voor discussie. Net als het open einde dat tussen de regels uiteraard verkondigt dat er geen eenvoudige oplossing is in het complexe Joods-Palestijnse vraagstuk, voor zover er überhaupt een oplossing is.

Wat allemaal niet wegneemt dat Hanna K. wis en waarachtig interessante cinema blijft en misschien wel de meest mismeesterde titel is uit Costa-Gravas’ oeuvre. Joodse organisaties waren alvast niet erg te spreken over de kritische stem die Costa-Gravas liet horen. Wat misschien – samen met de hoofdzakelijk negatieve reviews – wel een invloed had op de beslissing van Universal Pictures om de film vrij snel terug uit roulatie te halen. Costa-Gravas bleef Hanna K. verdedigen en spendeerde zelf vijftigduizend dollar om promotie te maken voor zijn film in de New York Times, maar hij kreeg van Universal geen toestemming om daarbij gebruik te maken van het officiële marketingmateriaal.