En even lijkt het alsof we terug in 1978 zijn: het jaar waarin John Carpenters Halloween het landschap van de horrorthriller duchtig hertekende. Al konden we toen in 1979 niet ‘bijkijken’ of ‘herbekijken’ in de thuisbioscoop… daarvoor was het wachten geblazen tot midden de jaren tachtig. Wie toen meer dan een keer de horrortrip naar Haddonfield moest aanvangen, moest meermaals naar de cinema. Of bleef gewoon zitten tijdens een van de ‘doorlopende vertoningen’.

Voor alle duidelijkheid: het is/was 2018 toen de nieuwe Halloween duidelijk maakte dat er nog een economisch raakvlak is voor de strapatsen van Michael Myers. Gevoed door nostalgie in elk geval: de makers maakten komaf met alle (overbodige) sequels die sindsdien het levenslicht zagen en lieten hun prent naadloos aansluiten bij die van John Carpenter. En dat met goedkeuring van Carpenter zelf, die zijn zegen gaf over het scenario en zelfs meewerkte aan de update van zijn zelf gecomponeerde iconische soundtrack.

Het was dus een slimme zet van Blumhouse Productions en de andere productiemaatschappijen om met veel tromgeroffel een eresequel op het onsterfelijke origineel in de zalen brengen. Het tijdstip zat snor, bijna dag op dag veertig jaar na Carpenters film. Ook gesmaakt: de aanwezigheid van Jamie Lee Curtis als Laurie Strode. Op zich niet zo ‘wauw’, want Curtis was ook al van de partij in Halloween H20: Twenty Years Later en in Halloween: Resurrection.

De liefde en eerbied voor het origineel zorgt er voor dat Greens Halloween voor velen de beste sequel is uit de reeks. Zij het niet voor iedereen: sommige zweren bij het eerste vervolg uit 1981, andere hebben een zwak voor de Michael Myers-loze nummer drie en ook Twenty Years Later heeft ardente volgelingen. Maar geen enkele van die sequels had de eventhype van deze worp. En toegegeven, het is (in stilte) genieten van de vele verwijzingen die Green inbouwt. Een greep: de begingeneriek is een kopie/update van die van Carpenter, het lettertype van de begin- en eindgeneriek is identiek aan het origineel en zelfs P.J. Soles (één van de slachtoffers uit 1978) mag opnieuw opduiken – weliswaar in een andere rol. Ook de dodende maskers uit Halloween III komen cameogewijs langs. En het liedje op het eind van de eindgeneriek is kort ook even te horen in Carpenters origineel. Fijnzinnig monkelen met een grote F.  

Veertig jaar na zijn moordende raid op Halloween zit Michael nog steeds geïnterneerd in het sanatorium van Smith’s Grove. In al die tijd heeft hij er nog steeds geen woord gezegd. Laurie Strode leeft het merendeel van die tijd al in een afgelegen en sterk beveiligd huis: zij is er immers van overtuigd dat Michael op een dag terug gaat komen om ook haar te vermoorden. Laurie kon in geen enkele relatie aarden, en leeft zelfs op voet van oorlog met haar dochter Karen (Judy Greer). Met haar kleindochter Allyson (Andi Matichek) heeft ze een betere verstandhouding, al zien ze elkaar te weinig om echt een sterke relatie te hebben. Daar komt ironisch genoeg verandering in wanneer Michael – uiteraard op Halloweenavond – tijdens een gevangenentransport weet te ontsnappen en zich vervolgens doelbewust een weg hakt naar Laurie, Karen en Allyson.

Kwalitatief valt Halloween tussen twee stoelen. Telkens Carpenters soundtrack te horen is, stuwt de adrenaline naar omhoog. Af en toe valt de film ook op het gat: vooral in het middenstuk waarin Jamie Lee Curtis bijna niet aanwezig is en de nadruk ligt op tienervoer dat eerder uit de Friday the 13th-franchise lijkt weggelopen. Een beetje een strakkere narratieve boog was op dergelijke momenten zeker wenselijk. Toch houdt Green de touwen voor het merendeel mooi in handen: het donker-licht contrast als Michael in beeld komt beheerst hij netjes, en sommige scènes uit het origineel krijgen hier een tegenvoeter. In 1978 was het Michael die spoorloos verdween nadat hij uit een raam was gevallen, dit keer is het Laurie die kiekeboe mag spelen.

Als je de prent gaat overanalyseren, komen er iets teveel slordigheden naar boven. Zeker omdat Gordon Greens film kwalitatief het origineel nergens weet te benaderen. Het momentum om nog te verrassen of te evenaren ligt duidelijk al een tijd achter ons. Wie het analyseren laat voor wat het is, en tevreden is met het eerbetoon dat de makers voor ogen hadden heeft meer reden om tevreden te zijn. Als liefdesbrief aan een van de meest invloedrijke en best geregisseerde horrorthrillers ooit scoort Green wel degelijk mooie punten. 

Niet zo mooi zijn de punten voor de extra’s. Als je de titels van de featurettes bekijkt denk je misschien zoet te zijn voor een uitgebreide ode aan het origineel, de franchise en deze reboot, maar niets is minder waar. Er worden zeker interessante topics aangehaald, maar omdat de samensteller blijkbaar dacht dat niemand zich nog langer dan drie minuten kan concentreren wordt alles zielloos geserveerd. Al kan je het ook positief bekijken omdat je maar een half uur nodig hebt om de verwijderde scènes en de making of-flitsen in een en dezelfde ruk te bekijken.