Rachel Watson (Emily Blunt) neemt elke dag de trein.  Passeert dagelijks langs dezelfde plaatsen, ziet dezelfde huizen, dezelfde mensen.  Ze heeft wel wat fantasie – althans dat heeft men haar ooit verteld – en dus krijgen de bewoners na verloop van tijd een naam.  En houdt het één wel verband met het ander, is er een relatie tussen de dame aan de veranda, de aanwezige man en hun baby.  Tot er tijdens een volgende treinrit een andere man aanwezig is bij haar.  Waarmee wordt gekust.  Vanaf dan wordt het allemaal heel diffuus voor Rachel.  Is het allemaal wel echt ?  En wat met de blackouts ?  Het wordt nog complexer wanneer er een slachtoffer valt.  En Rachel nauwelijks nog zelf weet of en zo ja wat ze met alles te maken heeft…

Van “The Girl on the Train” wordt verwacht dat die de filmische verderzetting is van het succes van de roman die pas in 2015 werd uitgebracht.  Al van bij zijn eerste week dat het boek werd uitgebracht stond hij bovenaan de lijst van Bestsellers in de New York Times, een plaats die maar liefst dertien weken werd vastgehouden.  In het Verenigde Koninkrijk : een gelijkaardig verhaal waar “The Girl on the Train” zelfs twintig weken bovenaan de UK Hardback book chart stond, een uniek feit daar.  En voor wie denkt dat het enkel overzees een succesverhaal is vermelden we nog dat in Nederland bijvoorbeeld 200.000 stuks/zogezegde ‘hard copies’ verkocht werden en maar liefst 30.000 ebooks.  Wereldwijd staan er inmiddels meer dan 15.000.000 verkochte exemplaren op de teller…

Producent Mark Platt en DreamWorks kochten de filmrechten reeds nog voor het boek werd uitgebracht in 2014.  Eén van de aanpassingen die men deed in de overgang van boek naar filmscenario was de locatie.  Op die manier werd Londen in één pennentrek New York.  Men trok maar liefst zes weken uit om daar een passende trein én traject te selecteren.  De keuze viel uiteindelijk op de Metro-North Line, één van de drukste treintrajecten in de Verenigde Staten en onderdeel van een voorziening die garant staat in het brengen van maar liefst 500.000 pendelaars naar en van Manhattan.  Er werd niet alleen gefilmd op een échte Metro-North trein, men bouwde ook een wagon volledig na in een ruime opnamestudio.  In een aangepaste uitvoering vanzelfsprekend om op een goeie en praktische manier bepaalde scènes te kunnen opnemen.

“The Girl on the Train” moet in zijn vertaling naar het grote scherm natuurlijk heel wat hooi op de filmvork nemen.  Het voyeuristische vertrekpunt (binnenkijken als buitenstaander in de woning, het privéleven van mensen) wordt aangevuld met joekels van onderwerpen als alcoholverslaving, onvervulde kinderwensen, intrafamiliaal geweld, vreemdgaan en de frustraties die hiermee gepaard gaan, afwijkende gedragingen en verwante stoornissen, bezoek aan zelfhulpgroepen en andere deskundigen zoals psychiaters, enz…  De vermelde zaken zijn elk op zich al voldoende om er een film over te gaan maken.  Alles in het molentje dumpen en mixen met elkaar is makkelijk, er een coherente, solide langspeelfilm van maken toch een stuk moeilijker.

Helemaal onderuit gaat filmmaker Tate Taylor echter niet.  Aanvankelijk hangt er een waas van mysterie en onduidelijkheid over de film en bij het aanreiken van puzzle-stukje na –stukje kom je in een whodunit-sfeertje terecht waarbij je vanzelfsprekend meermaals op het verkeerde been wordt gezet.  Gelukkig kan regisseur Taylor die eerder ook al “Get on Up” en “The Help” maakte, rekenen op Emily Blunt die er in slaagt om de filmtrein op de spreekwoordelijke sporen te houden.  Maar dan nog kan je zijn film niet gaan vergelijken met “Gone Girl” van David Fincher bijvoorbeeld, enkel de grote verhaallijnen blijven over als gemeenschappelijk kenmerk.  Wie het boek gelezen heeft zal “The Girl on the Train” zeker kunnen waarderen, de anderen zullen na het zien van deze thriller het gevoel hebben een matige televisiefilm gezien te hebben maar dan in een bioscoopomgeving.