Wie met thriller-verwachtingen naar Ghost Ship gaat kijken, heeft het bij het rechte eind. Wie zich wat laat leiden door de poster en horror verwacht, komt met deze nieuwe film van Steve Beck zeker ook aan zijn trekken. Deze enthousiastelingen voor gruwelfilms worden in de eerste vijf minuten verwend met een knappe openingsscéne die niemand onder hen zal ontgoochelen. Het eerst shot uit de film begint nochtans vrij vredig eigenlijk. Op het Italiaanse cruiseship de Antonio Graza zorgt een zangeres met een zacht, traag nummertje voor een gemoedelijk, wat onbezorgd en misschien ook wat romantisch sfeertje. Er heerst duidelijk een zorgeloze stemming onder de aanwezigen. Dit luxe-cruiseship heeft voor elk wat wils aan boord: de uitstekende keuken verwent wie van lekker eten houdt, wie wat wil relaxen of uitblazen kan een duik nemen in het zwembad en ga zo maar door. Maar dan komt er een plots, abrupt en bloedig einde aan dit alles...

In een kroeg die zo'n beetje een stopplaats is voor zeelui voor ze terug het wijde sop kiezen, wordt de bemanning van de Arctic Warrior aangesproken door Jack Ferriman van de Canadese luchtmacht die hen luchtfoto's toont van een groot schip op zee. Hij beweert de foto's zelf genomen te hebben wanneer hij het voor de tweede keer opmerkte op de plaats waar hij het weken geleden al zag liggen. Hij wil de locatie van het schip (Bering-Zee, vlakbij de kust van Alaska) echter pas verklappen aan de crew van de Arctic Warrior wanneer hij een (per)centje kan meepikken van wat aan boord kan gevonden worden. Twintig procent wordt al gauw tien procent en men besluit in te gaan op het voorstel van de kerel, maar dan moeten ze hem wel meenemen op hun tocht?  Wanneer de zes bijna het enorme schip rammen (eigenlijk al een slecht teken), blijkt snel dat het om het Italiaanse luxe-cruisehip de Antonio Graza gaat, een schip dat in mei 1962 plots verdween. De man die bij de sleepboot blijft 'beneden' doet even later navraag bij diegenen die al op het dek staan 'of er overlevenden zijn'. Eh..., overlevenden zeg je ?  een schip dat in 1962 spoorloos verdween en en er nu veertig jaar later aan de buitenkant uitziet als de wand van een aquarium die al enkele maanden niet meer werd onderhouden?  Men heeft hier allicht iets over het hoofd gezien. Er volgen nog wel meer van die momenten in de film die je niet zomaar slikt maar we willen het er in dit geval gerust bijnemen. Immers, nobody's perfect en in zijn totaliteit is dit Ghost Ship toch wel een film die geen ruimte laat om je ogen even van het (grote) scherm af te wenden en dat is één van de sterke punten ervan.

Echt indrukwekkend is de cast van Ghost Ship nochtans ook al niet, maar er wordt met deze film bewezen dat zoiets ook niet echt moet om een goeie film te maken. Gabriel Byrne is het best gekend van allemaal, maar iemand als Julianna Margulies kan nog niet echt terugvallen op een indrukwekkende rij topfilms en heeft ER allicht als beste herkenningspunt. Alhoewel ze met The man from Elysian fields (met Andy Garcia en Mick Jagger) blijkbaar in een andere kaliber van films zal terechtkomen. Demond Harrington (Jack Ferriman - de piloot die het zaakje aan het rollen brengt) kon je al eerder aan het werk zien in We Were Soldiers en Riding In Cars With Boys.

Wat ook speciaal is aan Ghost Ship is niet alleen dat de film niet werd opgenomen op een echt schip maar vooral dat je dit ook nauwelijks merkt. De makers waren er zich bewust van dat draaien op een cruiseship teveel technische en praktische problemen met zich zou meebrengen en kozen er dus voor om als het ware hun eigen schip te bouwen. Sommige sets hebben de grootte van de real thing en dienden gebouwd te worden op locatie omdat ze te groot waren om in een studioruimte ondergebracht te worden. Meer dan 250 man werkten de klok rond om de sets de gepaste look te geven van een schip dat na veertig jaar totaal vervallen was geraakt. Niet voor niets noemt Gabriel Byrne de sets van production designer Grace Walker de meest indrukwekkende waar hij ooit mocht in werken.

Ghost ship is een film die je in spanning houdt tot op het eind. Na het zien van Steve Beck's vorige prent Thirteen Ghosts waren we nog wat sceptisch. Na Ghost Ship wordt duidelijk dat de kwaliteit van zijn films in stijgende lijn is.