Of zoals de komma vroeg aan het uitroepteken terwijl het vraagteken ietwat verbaasd zijn schouders ophaalde: wat is nu eigenlijk het punt? De puntkomma moest trouwens ook het antwoord schuldig blijven. Dus ja, wat is feitelijk het punt van deze warrige en doelloze prent die kinderontvoeringen en -moorden gebruikt als trekhaak voor een soort arcadefreakshow en daarbij eerder als hypnoticum dan als afrodisiacum fungeert? Voor de slechte verstaander: de kans is groter dat je in slaap zal vallen bij Five Nights at Freddy’s dan dat je er verliefd zal op worden.

Nochtans zijn er veel die wel het punt hebben gevonden: is het niet in de film, dan waarschijnlijk wel in de multiplatformvideospellenreeks annex mediafranchise die in 2014 door Scott Cawthon op de markt werd gebracht. Een horrorspelidee dat in een mum van tijd uitgroeide tot een succesformule waarvan het aantal reguliere titels, spin-offs en andere afgeleiden nauwelijks nog bij te houden is. Een succesvol popcultuurvideodinges dus, en een filmadaptatie kon dan ook niet uitblijven. In 2015 probeerde Warner Bros het al met Monster House-regisseur Gil Kenan aan boord. Twee jaar later zaten de rechten bij Jason Blums Blumhouse en die wist Chris Columbus te strikken als regisseur-scenarist. Uiteindelijk zorgde een nieuwe scenarioaanpak onder supervisie van Cawthon zelf ervoor dat de illustere onbekende Emma Tammi haar regienachten bij Freddy mocht gaan slijten.

Wie die Freddy is? Familienaam Fazbear en de mascotte van een pizzeria-lunaparkhybride waar hij samen met collega-animatronicacreaties Bonnie (een konijn), Chica (een kuiken), Foxy (een vos) en Mr. Cupcake (een cupcake) het mooie weer maakt. Of liever maakte. Freddy Fazbear’s Pizzeria is immers al een tijd gesloten en in vervallen staat, maar toch wordt er nog steeds een nachtwaker in dienst genomen om een oog in het zeil te houden. Er gebeuren ‘s nachts immers rare dingen in het gebouw, daar er nog (kwaadaardig) leven in Freddy en de zijnen zit. Dat merkt ook nieuwe nachtwaker Mike Schmidt (Josh Hutcherson) die de job heeft aangenomen om het hoederecht over zijn jongere zus Abby niet te verliezen. En die ontdekt zowaar dat de sleutel tot de ontvoering en vermoedelijke dood van zijn broer Garrett heel veel jaren geleden wel eens bij Freddy’s zou kunnen liggen.

Dus eigenlijk vertelt Five Nights at Freddy’s een horrorverhaal over robotten die zijn bezeten door de geesten van vermoorde kinderen, zij het gebracht op een totaal oninteressante manier. Zelfs binnen de contouren van een genre dat op zich geen logica vereist, slaat de plo een mal figuur. De beweegredenen van de opperslechterik zijn duister en dubieus, het hoe en waarom van de robotpoppen is in nevelen gehuld en het speciaal voor de film geschreven origineverhaal van nachtwaker Mike raakt grotendeels kant noch wal.

Er zijn trouwens nogal wat verschillen tussen het spel en de film, wat de fans van de games in staat moet stellen om een overkoepelende vergelijkende flowchart op te stellen. Wie geen kaas heeft gegeten van het Fazbearuniversum zal het ongetwijfeld allemaal aan de bilspleet oxideren. Als horrorfan kom je van een kale kermis thuis: alle eventuele spanning wordt door een KT-filter gehaald en van meer dan een plotse opflakkering van een robotronicabeest op de grens tussen licht en schaduw zal je hier niet schrikken. Een sequentie ergens in het midden waarin een paar balorige vandalen door Freddy en co in de pan worden gehakt toont de richting aan waarbinnen deze prent misschien wel nog wat goede punten kon sprokkelen. Kon, want Five Nights at Freddy’s finisht als een nodeloos ingewikkeld emoding zonder leut, zonder logica, zonder animo en zonder (opgelet: Engelstalige woordgrapje gedetecteerd) pizzazz.

En de laatste uit de reeks zal het niet zijn: gezien het aantal spellen dat nog kan worden geadapteerd en gezien het commerciële megasucces zou het voor Blum en Cawthorn een heel onlogische keuze zijn om er nu al de stekker uit te trekken. Goed nieuws voor de fans, zeker? En misschien ook voor beren die smeren konden.