Voor degenen die de eerste Final Destination niet zagen, goed nieuws: u krijgt gedurende de begingeneriek de volledige film samengevat. Slecht nieuws : die inhoud wordt volkomen zoutloos en vervelend tegen het scherm gekwakt. Bovendien krijgt u het hele verhaal binnen het eerste halfuur nog eens volledig uitgespeld. Trop is teveel, zoals dat heet, maar laat ook ik er maar even van uitgaan dat u ofwel de eerste niet zag of dat uw geheugen u daadwerkelijk in de steek liet, en hier is wat voorafging in Final Destination.

Tiener Alex Browning krijgt terwijl hij aan boord van een vliegtuig zit plots een levensecht visioen : het vliegtuig gaat neerstorten en iedereen aan boord komt om. Hij kan een paar klasgenoten overtuigen om mee van boord te stappen en jawel hoor... het vliegtuig crasht. De gelukkige overlevenden hebben echter weinig reden tot juichen, want nu blijkt dat de Dood zich niet zomaar laat beetnemen, en dat het Onzichtbare Kwaad vastbesloten is om de overlevenden toch zo snel mogelijk in hun graf te krijgen. Blijkt bovendien dat de Dood een grote sadist is, die zichzelf genoegzaam wentelt in de valstrikken die hij voor zijn slachtoffers ontwikkelt ? In Final Destination 2 behoort het visioen toe aan Kimberly Corman (A.J. Cook). Terwijl die samen met een paar vrienden (die stuk voor stuk beantwoorden aan de clichés van het tienerhorrorgenre, uiteraard) staat aan te schuiven in een file ziet ze plots hoe een vrachtwagen met boomstammen zijn lading verliest, met als gevolg een gigantische kettingbotsing en ettelijke doden. Kimberly kan op het nippertje ontsnappen aan de ramp (wat van de clichés niet kan worden gezegd), en ook de bestuurders en passagiers van de wagens achter haar zien zichzelf op het nippertje gered door 'het lot'. En algauw gestalkt door Magere Hein die er een sport van maakt om hen één voor één op een ludieke (doch zeer pijnlijke) manier om het leven te brengen. Kimberly gaat te rade bij Clear Rivers (Ali Larter), de enige overlevende uit het eerste deel (krantenknipsels leren ons dat Alex Browning intussen ook tot wormenvoer is herleid) om haar te helpen de dood te verschalken.

Zoals jullie slimme mensen ongetwijfeld reeds kunnen raden is Final Destination 2 enerzijds een remake, anderzijds een sequel. Ironisch genoeg werkt de film het best als remake. De beginscéne (de kettingbotsing) volgt hetzelfde stramien als de vliegtuigcrash, en ook de daaropvolgende sterfscéne is er eentje voor de annalen van de horrorfilmgeschiedenis (hoe minder je over deze scéne weet, hoe groter de impact). Het volledige eerste halfuur (de begingeneriek even buiten beschouwing gelaten) is spannend gemonteerd, teaserig van opbouw en bevat een paar pay-offs die de opbouw van de scénes ruimschoots evenaart. Ook de tweede moordscéne haalt zijn impactslag thuis.

Helaas, hoe verder de film vordert, hoe onsamenhangender alles wordt. De scenaristen geven er schijnbaar plots de geénspireerde brui aan, en de personages krijgen het verzameld hondenbrokken-IQ mee van de karakters uit de Friday the 13th reeks, de Halloween-sequels of de talrijke I Know What You Did-imitaties. En dat is heel jammer, daar de eerste Final Destination in tegenstelling tot hogervernoemde titels niet tussen de vastgeroeste moddersporen van nietszeggende, banale en derivatieve horrorbulk ploeterde. Niet dat het een meesterwerk was (verre van), maar het uitgangspunt van het Noodlot Waarin Aan Niet Te Ontsnappen Viel als koele moordenaar voelde aan als een verdwaalde moesson, een frisse opsteker tussen de vele lokale verlepte regenbuien.

Van zodra de personages deze keer echter beslissen om samen te klitten en zo de dood te slim af te zijn, verliest alles heel wat spankracht. De race tegen de klok is even 'spannend' gefilmd is als een poedel die achter zijn staart aanzit, en van zodra je ziet hoe gemakkelijk de overlevende karakters omgaan met de gesneuvelden weet je het ook wel  ? de karaktertekening wordt definitief overboord gegooid, de gore scénes verdwalen tussen de opgedroogde inspiratie, en de sentimentele laatste ontknoping is volslagen knudde. De allerlaatste scéne lijkt dan wel weer ontsnapt te zijn uit het eerste deel van de film, maar tegen dan is het al een tijdje te laat om alsnog de derde horrorster te verzilveren.