Timing kan toch leuk zijn in het leven (een prettig 1992 trouwens), net nu ook de BRT beslist om 'Married with Children' de kabel door te jagen, mag luttele weken na Christina Applegate (Don't Tell Mom the Babysitter's Dead) ook boegbeeld Ed O'Neill (Al Bundy) zijn eerste hoofdrol op het witte doek neerplanten.

Hij kruipt hiervoor in de huid van DUtch Dooley, voormalig vrachtwagenchauffeur die nu in de bouwwerkensector werkzaam is. Om zijn vriendin Nathalie (JoBeth Williams) een plezier te doen, zal hij naar Atlanta reizen om er haar pre-tienerzoon Doyle (Ethan Randall) op te halen voor de kerstvakantie.

Doyles vader en Nathalies ex-echtgenoot, de rijke Reed (Christopher McDonald, de idiote echtgenoot uit Thelma & Louise) verzuimt deze kleze klus immers voor een zogezegde buitenlandse zakenreis. De appel blijkt echter niet ver van de vaderboom gevallen te zijn, en Doyle is dan ook een echte pestkop, die totaal niet overweg wil met de goedbedoelende Dutch.

Driving me Crazy steunt op een reeds vele malen eerder beproefd recept, en de ontknoping is derhalve zo voorspelbaar als het azerty-klavier waarop deze tekst tot leven komt. Maar de weg daarnaartoe is verrassend sprankelend, en dat leidt naar een fors aantal geïnspireerde passages (het intermezzo met het vuurwerk en de scène in het daklozenverblijf, om er maar twee te noemen).

Die vibrerende aanpak is er vooral omdat het team John Hughes/Peter Fairman zijn heil niet zoekt in een geforceerd komisch labyrinth, maar de humor gewoon laat voortvloeien uit de situaties die Dutch en Doyle noodgedwongen moeten ondergaan. Dat alles maakt van Driving me Crazy (of Dutch zoals de film in Amerika werd gereleased) een opvallende film, voorzien van een passende soundtrack en knap camerawerk.
En ere wie ere toekomt, Ed O'Neill is ronduit schitterend in de hoofdrol, de ideale superlijm om alle vernoemde elementen perfect samen te houden.