Veel van de slashers uit de gouden periode – de eighties dus en nog meer zo het eerste deel daarvan – werden op de bonnefooi gemaakt. Niet alle hak en plak-films kregen fondsen van een grote studio, waardoor de makers het vaak met een miniem budget moesten doen – en in heel wat gevallen zelfs met miniem talent.

The Dorm That Dripped Blood is er zo een: het budget was zo laag dat er niet eens geld was om een castingbureau in te huren waardoor het producerende en regisserende duo Stephen Carpenter en Jeffrey Obrow dan maar zelf op zoek ging naar geschikte koppen voor hun film. Een van die koppen behoorde toe aan Daphne Zuniga, die hier meteen haar acteerdebuut maakt.

Carpenter, Obrow en coscenariste Stacey Giachino waren begin jaren tachtig filmstudenten aan de universiteit van Californië die zoals zoveel aspirant-filmmakers na het zien van Friday The 13th dachten dat ze ook een gore genrefilm wilden/konden maken. Het werd grotendeels een doe het zelf-onderneming voor de dappere musketiers die hun film grotendeels opnamen tijdens de kerstvakantie van 1980 op het domein van de universiteit waar ze school liepen met 16 mm-camera’s die ook eigendom waren van de universiteit. Een slim-economische keuze gezien de film zich op een universiteit afspeelt waar een moordende gek het heeft voorzien op een handvol studenten die zich tijdens de kerstvakantie engageren om een deel van het gebouw op te ruimen met het oog op een nakende sloop. Door veel van de actie in de kelderverdieping te situeren konden Obrow en Carpenter ook op de belichting besparen.

Opvallend is dat Obrow en Carpenter erin slaagden om twee namen – of drie als je Zuniga meetelt – van toekomstige raspaarden op de generiek te krijgen. Die van componist Christopher Young bijvoorbeeld die hier zijn allereerste soundtrack componeert – met zijn scores voor Drag Me to Hell en Sinister hou je gegarandeerd grensoverschrijdende muggen, wespen, teken en buren op afstand – en die van make-upontwerper Matthew W. Mungle – die tien jaar na The Dorm That Dripped Blood een Oscar wist binnen te rijven voor zijn medewerking aan Bram Stoker’s Dracula.

Ook al is deze Dorm geenszins een van de meest excessieve slashers, toch oordeelde de censuurcommissie dat sommige scènes te gruwelijk waren en werd er de schaar gezet in zowat elke moordscène, dus ook in die waarin een drilboor de weerbaarheid van de achterkant van de menselijke schedel uittest. Spoiler: de drilboor is het sterkst. En in Engeland kwam de film (even) op de lijst van video nasties terecht. De film werd trouwens twee keer uitgebracht in Amerika: in 1982 liep hij als Pranks in de zalen – al stond er op sommige kopieën ook Death Dorm op de generiek – vooraleer in het najaar van 1983 een re-issue te krijgen als The Dorm That Dripped Blood.

De film kan zijn gebrek aan fondsen en onevenwichtig acteren niet echt verbergen, maar frappant is dat dit nu net de ambachtelijke charme van Dorm blijkt te zijn. En ook de keuze van de makers om niet voor een conventioneel slotakkoord te gaan zorgt voor goede punten op het genrescorebord. Obrow, Carpenter en Giachino draaiden met The Power en The Kindred trouwens nog twee interessante eightieshorrorfilms en Carpenter was vele maanverschuivingen later ook een van de bedenkers van de geinige fantasyreeks Grimm. Of hoe er in The Dorm That Dripped Blood meer talent sudderde dan je op het eerste zicht zou denken of zeggen.