Bij sommige films is het blijkbaar niet verstandig om te lang te wachten om de gedachten op het digitale papier te projecteren. Kees in punt: deze Don’t Move. Zolang het duurde graag gezien, maar een week later eigenlijk al weer vergeten waarom.

Daarmee valt al meteen de duiding te rapen dat Don’t Move een vluchtige film is waarvan de vervaldatum zich eigenlijk al inzet op het moment dat de eindgeneriek je nog laat weten dat je naar een werk van fictie hebt gekeken en dat elke gelijkenis met bestaande personen en grassprieten puur toeval was. Maar voordat de eindgeneriek zicht ontrolt kan je dus wel even in de ban geraken van dit mee door Sam Raimi geproduceerde kijkstuk. Je kan het zelfs een horrorfilm noemen als je wil, al is het eigenlijk meer een overlevingsthriller.

Centraal staat Iris (Kelsey Asbille). Haar zoontje kwam om tijdens een kampeertrip, en tijdens het zoveelste bezoek aan de plaats waar de ramp zich voltrok overheerst het schuldgevoel zo erg dat ze zelfmoord wil plegen door van een rots te springen. Net op dat moment duikt ene Richard (Finn Whitrock) op. Figuurlijk hé, het is niet dat die mens plots uit het water komt. ‘t Is Ursula Andress niet. Hij vertelt haar een persoonlijk droevig verhaal over een auto-ongeval waarbij zijn vriendin het leven liet, waardoor Iris uiteindelijk niet springt. Hoera voor Richard? Niet echt. Want de snoodaard overmeestert haar en injecteert haar met een verlammend middel waardoor ze tijdelijk volledig buiten strijd zal zijn. En dus niet kan ontsnappen. Toch mislukt zijn ontvoeringspoging initieel, omdat Iris zich alsnog in het woud kan storten. Het begin van een bosversie van een kat-en-muisspel.

Zij het maar voor even: regisseurs Adam Schindler en Brian Netto beseften waarschijnlijk dat een tweeakter tussen de bomen zelfs voor een film van negentig minuten nogal eentonig zou kunnen uitvallen. Dus voorzien ze samen met de scenaristen van deze chillerfiller een paar andere locaties en personages vooraleer Iris en Richard aan hun finale confrontatie beginnen.

De Richard is trouwens niet aan zijn proefstuk toe. Blijkt immers dat hij een seriemoordenaar is die al heel wat vrouwen heeft ontvoerd om er vervolgens ‘een weekend in zijn boshut mee te hebben’. Een manier om zijn zelfmoord contemplerende slachtoffers te laten inzien dat hun leven hen blijkbaar toch nog dierbaarder was dan ze dachten.

Niet dat de heren filmmakers die causa criminis echt op de voorgrond zetten: ze zorgt eigenlijk vooral om het begin van de prent circulair met het eind te kunnen verbinden. Wat de heren filmmakers dan ook schappelijk doen in hun – zolang het duurt dus – vermakelijk en aardig in beeld gebracht genretussendoortje. Zelfs al zet het verdampingsproces zich achteraf snel in. Puffercinema, zo je wil.