When Dracula isn’t in the neighbourhood, who you gonna call? Count Yorga. Want dat zou een Bulgaars neefje kunnen zijn van de Roemeense nekbijter. En een die zijn tenten opslaat in het Los Angeles van de late jaren zestig/vroege jaren zeventig. En daarmee misschien wel de inspiratie vormde voor Christopher Lees laatste Dracula-avonturen bij Hammer die zich ook allebei in moderne tijden afspeelden.

Regisseur-scenarist Bob Kelljan en producent Michael Macready – die ook als acteur opduikt – hadden oorspronkelijk het idee om een softpornovampierenfilm te draaien met als titel The Loves Of Count Iorga. Maar niet iedereen was dat idee genegen. Acteur Robert Quarry ook niet, want die wou de hoofdrol enkel maar vertolken als alle softcore-elementen werden geschrapt. Waardoor de film dus een gewone, zij het licht-komische vampierenfilm werd met als titel Count Yorga, Vampire.

De Amerikaanse keuringscommissie vond het nog allemaal erg genoeg om met een X of R te dreigen. Verdeler American International Pictures wou kost wat kost een ‘kinderen toegelaten’-alternatief omdat ze hem zo ook in drive-inbioscopen konden vertonen. Om dat te bereiken passeerde Yorga zes keer langs de keuringscommissie en uiteindelijk knipte AIP een tweetal minuten weg om zo het pad te effenen voor een wijdere release.

Count Yorga is een op zijn zachtst gezegd merkwaardige film: het gros van de prent speelt als een theatrale televisiehorrorfilm zoals er in Amerika in de jaren zeventig nogal wat te zien waren, en af en toe gaat het ook allemaal in overdrive richting pure camp, zoals in de scène waarin een van Yorga’s bruiden zich te goed doet aan een kattenjong. Ook Quarry’s vertolking zorgt mee voor het campvuur: (te) overduidelijk gemodelleerd naar de Draculavertolking van Lee om impact te hebben, maar de laconieke manier waarop hij sommige van zijn dialogen en oneliners debiteert is dan weer te fijn om aan de kant te schuiven.

Om zijn slachtoffers te lokken doet Yorga zich voor als een mysticus die seances houdt. Tijdens een van zo’n flikkerende kaarsen-bijeenkomst zet hij zijn zinnen op een paar vrouwen uit het gezelschap, een waarvan hij de moeder al heeft gevampiriseerd. De geplogenheden van het genre volgend eindigt alles met een ‘belegering’ van Dracula’s burcht … excuus, Yorga’s landhuis door de mannen die hun vrouwen terug willen en daarbij tevreden mogen zijn dat ze zich met houten staken hebben gewapend.

De film vond zijn middernachtpubliek en ook de recensies waren overwegend positief: de camp werd overduidelijk gesmaakt. Waardoor Keljan onmiddellijk groen licht kreeg voor The Return Of Count Yorga dat al een jaar later in de zalen liep. De studio dacht er ook even aan om Yorga te koppelen aan Vincent Price in Dr. Phibes Rises Again, maar dat plan werd (gelukkig) geaborteerd. Quarry duikt wel op in die film, maar in een andere rol.