Het ziet er weeral eens niet goed uit voor moeder Aarde en zijn bewoners. In Boston komen in een heel beperkt gebied 32 mensen plots om het leven zonder dat men een onmiddellijke doodsoorzaak kent. Men gaat onmiddellijk te rade bij geofysicus Dokter Josh Keyes die met de trompet in de hand uit de Universiteitsaula wordt geplukt om zich asap naar de plaats van het gebeuren te begeven en een verklaring te zoeken voor de recente overlijdens. Lang duurt het allemaal niet voor hij samen met de Franse atoomwapen-expert Sergei Leveque het verband legt tussen de recente gebeurtenissen en de pacemakers van de overledenen. Iets heeft ervoor gezorgd dat deze toestelletjes werden gestoord en de hulpmiddeltjes niet langer naar behoren functioneerden met het gekende nefaste gevolg... Enkele zinnetjes later al weet Keys dat er iets moet aan de hand zijn met The core, de binnenkern van de aarde die normaal continu in beweging is en zorgt voor het broodnodige electromagnetische veld rond de aarde. Zelfs een 'second opinion' door dr. Zimsky, een verwaande geleerde die denkt dat hij alles weet, leidt tot dezelfde conclusie... Daar moet dus iets aan gedaan worden want het zal van kwaad naar erger gaan voorspelt Keys : vliegtuigen zullen zomaar neerstorten, statische ontladingen zullen zorgen voor superstormen met honderden blikseminslagen per vierkante kilometer, microgolven zullen de planeet letterlijk doen verschroeien en opbranden... Probleem is natuurlijk: hoe geraak je met een bemanning kilometers diep in de aardkorst om enkele massavernietigingswapens tot ontploffing te brengen en het ding weer draaiende te krijgen?!  De enige mogelijkheid die men ziet om misschien tot een oplossing te komen is het project waar Dr. Ed 'Braz' Brazzleton (Delroy Lindo uit Heist) al jaren aan werkt in de woestijn van Utah. Door middel van speciale laser-technologie kan zijn ontworpen machine een gat maken in de hardste materialen die er bestaan, nu enkel nog zorgen dat een transportmiddel (qua vorm een combinatie van een aardworm, een raket en een onderzeeboot) aangedreven kan worden door één of andere energiebron... Wanneer nu ook nog een bemanning terranauten gevonden wordt die de gevaarlijke missie aandurven kan de aarde misschien nog gered worden van de totale vernietiging...

De idee voor The Core kwam er toen producer Cooper Layne op vakantie was in Hawaii en er zag hoe een dikke magma-brij uit een actieve vulkaan de oceaan ingleed. Layne vroeg zich af of het niet mogelijk zou zijn om via de vulkaan toegang te krijgen tot het middelpunt van onze planeet. Samen met de twee andere producers trok hij naar Paramount en probeerde John Goldwyn warm te maken voor het project. Toen dit lukte, slaagde hij erin om zijn vriend Jon Amiel achter de regisseurskar te spannen en de voorbereidingen voor de film konden worden opgestart. Amiel kon hierdoor meteen een unieke film maken als je weet dat er tot voor The Core slechts één film was die handelde over de reis naar het midden van de aarde: Journey to the Center of the Earth uit 1959. De technologische vooruitgang sinds die tijd zorgde voor een moderner verhaal dan de story van Jules Verne waar men op het eind van de tocht naar het middelpunt van de aarde een reuze-hagedis vond, een gigantisch meer en de verloren stad Atlantis...

The Core is een vrij groots opgevatte film die echter kampt met het struikelblok van de geloofwaardigheid. Niet omdat de basis voor de film onbestaande is, zeker niet: wetenschappers zijn er op dit moment nog steeds niet uit wat zich precies in de kern van de aarde bevindt.Sommigen van hen beweren dat een vloeibare buitenkern een vaste binnenkern van nikkel en metaal omsluit, een andere stelling is dat binnen in de aarde een gigantische reactor van uranium en plutonium met een diameter van 8 km. actief is.Wie nog meer stellingen wil in deze materie kunnen we nog meegeven dat men er achter is gekomen dat de polarisatie om de 250.000 jaar eens wisselt met ongekende gevolgen...The Core is dus niet voor de volle 100 % gefantaseerd, maar de manier waarop het allemaal gebracht wordt en het gebrek aan klassebakken hierbij zorgt ervoor dat het potentieel die deze prent toch had, slechts ten dele wordt benut en dat is jammer.

Een Aaron Eckhart, Delroy Lindo en zelfs een Hilary Swank (uitmuntende vertolking in de klasseprent Boys Don't Cry) slagen er niet in om de dreiging van een totale vernietiging van de wereld dik genoeg in de drama-verf te zetten. Dat de reis naar het middelpunt van de aarde niet van een leien dakje zou lopen was duidelijk. Maar wanneer we Stanley Tucci angstig door het raampje van hun bijzondere transportmiddel zien kijken en "Those things are diamonds!" horen prevelen stellen we ons de vraag waarom niemand de filmmakers kon overtuigen om een acceptabeler binnenaardse hindernis te voorzien want de diamanten-opmerking komt maar sullig over in de film. Het steekt in The Core immers allemaal niet zo nauw, de klus met de atoomwapens bijvoorbeeld waarvan het droppen tot op een milliseconde nauwkeurig moest gebeuren wordt uiteindelijk geklaard door het rustig aftellen door de kapitein, ruimtepakken die bescherming bieden tot een temperatuur van maximum 2.500° doen het wonder boven wonder ook wel bij iets meer (5.000 graden...), enz... Het improvisatie-talent van de knappe koppen aan boord doet er nog een schepje bovenop. Wanneer alle energie op het eind van de missie uit het schip verdwenen lijkt, schudt Eckhart nog iets uit zijn mouw waardoor het stukje 'Virgil' dat nog is overgebleven na alle tegenspoed in recordsnelheid naar de aardoppervlakte kan terugkeren (een tandje bijgeven was hier wel een goed idee anders werd dit een film van drie uur...).

En toch heeft The Core een aantal elementen die zich met toppers als Independence Day kunnen meten. De ramp-scénes die zich afspelen in Parijs, Londen, Rome en San Francisco zijn indrukwekkend in beeld gebracht, de duiven-scéne (Londen) doet even terugdenken aan The Birds en is lekker beangstigend. Regisseur Jon Amiel wilde naar verluidt echter niet te ver gaan in deze special effects en bovenal vermijden dat die zouden primeren boven het menselijke aspect van de film. Maar... er zat dus wel wat meer in voor The Core...