Reïncarnatie kan naar het schijnt mooi zijn, maar sommige zaken blijven toch beter voor altijd dood en begraven. Charlie’s Angels bijvoorbeeld. Na deze derde oersaaie filmadaptatie van de iconische televisiereeks die tussen 1976 en 1981 via producer Aaron Spelling wereldwijd mannenharten op hol deed slaan is het misschien goed dat de rechtenhouders zich tevreden stellen met de herinnering aan die serie die onder meer van Farrah Fawcett een superster maakte.

Na de twee terecht vergeten filmadaptaties uit 2000 en 2003 en een geflopte poging om een reboottelevisieserie te produceren in 2011 wordt er opnieuw ingezet op een film die overduidelijk een nieuwe franchise in het leven moet roepen. Ingezet, maar verloren: in Amerika verzoop Charlie’s Angels 2019 in het eindejaarsaanbod. De kans dat dit een franchise wordt is daardoor meteen heel klein.

Daarom rouwen hoeft dit niet. Integendeel, een vreugdedans is meer op zijn plaats. Gezien de povere kwaliteit van deze Charlie’s Angels is het zelfs logisch dat deze film geen potten breekt aan de kassa. Elizabeth Banks mag in deze #metootijden alvast gelijkwaardig tevreden zijn: ze zal net als mannelijke collega’s als Ang Lee, Tim Miller, Michael Dougherty, Simon Kinberg en F. Gary Gray de geschiedenis ingaan als regisseur van een oersaaie 2019-blockbuster. Iedereen gendergelijk voor de ‘als het slecht is mag het worden gezegd’-wet.

Banks staat trouwens niet alleen als regisseur op de aftiteling. Ze is ook producente en scenariste en neemt een belangrijke bijrol voor haar rekening. In viervoud afgaan, noemen ze dat. Deze derde Charlie’s Angels film is niet zozeer een reboot, maar is zogezegd een sequel op zowel de reeks als de vorige films. Enfin, zo blijkt toch uit een fotomontage. De oorspronkelijke John Bosley (ditmaal vertolkt door Patrick Stewart) gaat met pensioen en zijn rol binnen de spionnenorganisatie Towsend Agency wordt overgenomen door een nieuwe Bosley (Banks). Die mag meteen haar beste krachten (Kristen Stewart en Ella Balinska) inschakelen om te vermijden dat de revolutionaire elektrische toepassing Calisto in verkeerde handen valt. Want in verkeerde handen kan het hebbedingetje gebruikt worden als dodelijk wapen. Ook in de mix: IT-wetenschapster Naomi Scott die meehielp aan de ontwikkeling van Calisto. Wat volgt: een ongeïnspireerde, luidruchtige, saaie en nergens opwindende globetrotterprent die zowat gans Europa en Istanbul doorploegt op zoek naar bestaansrecht.

Wat de makers vooraf beter hadden ingecalculeerd: zonder boeiend of steekhoudend script kom je niet ver. En dat wordt hier nog maar eens bewezen. De flinterdunne plot heeft geen substantie om twee uur te onderhouden en de bochten die de film neemt om dat te verdoezelen gaan zelf uit de bocht. Goede grappen: je hebt geen hand nodig om ze op te tellen. Idem dito voor opwindende actiescènes trouwens. De enige die wat aan de malaise lijkt te ontsnappen is een snedige Naomi Scott, al dan niet omdat ze nog high was van haar Aladdin/Prinses Jasmine vliegende tapijt-pillen. Maar voor de rest: de laatste mag het licht uitdoen. En gooit maar beter meteen de zekeringen weg.