Verplicht kijkvoer voor iedereen die intense kleine B-thrillers koestert in het algemeen en voor fans van Peter Cushing in het bijzonder: ziehier Cash on Demand in eenentwintig woorden.

Deze Hammerproductie plaatst een van hun stockacteurs in wat misschien wel zijn beste rol voor de studio ooit is. Niet als horroricoon maar als stoïcijnse, ietwat verbitterde bankmanager die op een bijna militaristische manier met zijn personeel omgaat. En op de vooravond van kerstmis plotsklaps zijn leven ontregeld ziet wanneer een zich voor een verzekeringsagent uitgevende bankovervaller (André Morrell) hem verplicht om hem het geld uit de kluis te overhandigen omdat zijn vrouw en zoon anders worden vermoord. Een bankoverval zonder schiettuigen dus, maar eentje die volledig met psychologische wapens wordt gevoerd.

Cash on Demand is eigenlijk een remake van het in 1960 uitgezonden televisiespel Theatre 70: The Gold Inside. Hammer hield de filmversie even summier en afgesloten: een paar sets, een paar acteurs en geen tussengevoegde actiesegmenten. Kostplaatje van de prent: een luttele zevendertigduizend pond. En dat geld werd dus meer dan goed besteed. Regisseur Quentin Lawrence maakt van economisch regisseren een Olympische discipline en behoudt zowel het overzicht over de plot als over het handvol interessante personages dat gracieus over het speelveld schuift. Met op het voorplan de stevig van jetje gevende Cushing en Morrell – twee jaar eerder nog Sherlock Holmes en Watson in Hammers adaptatie van The Hound Of The Baskervilles. Maar ook in de bijrollen vallen treffende vertolkingen en personificaties te rapen, niet in het minst van Richard Vernon als hoofdklerk. Vernon en Morell waren ook al van de partij in de televisieversie, net als regisseur Lawrence trouwens.

Cash on Demand is het (her)ontdekken meer dan waard: slim script, potige regie, gebalde dialogen en stevig acteerwerk. Meer moet dat niet zijn. Al krijg je eigenlijk nog meer, want Cash on Demand laat zich tegelijkertijd ook bekijken als een postmoderne versie van Charles Dickens A Christmas Carol met Cushing als vermomde Scrooge van dienst.

Opmerkelijk is dat de film eerst in Amerika in de zalen kwam. Zij het schoorvoetend, daar Columbia het niet zo gemakkelijk had om een niet horrorfilm met Cushing in de hoofdrol te promoten. In Engeland ging de film pas eind 1963 in première, en dan nog in een versie die tien minuten korter was dan de internationale Columbia-versie. Kwestie van de film met een speelduur van amper een uur en een tien minuten als double bill te kunnen koppelen aan de musical Bye Bye Birdie. Over niet-communicerende vaten gesproken … al zijn het wel beide goede films, dus dat moeten mooie namiddagen/avonden geweest zijn daar destijds.