Als er één Academy Award was dit jaar waar geen enkele gokkende Oosterse medemens zich wou aan wagen, dan was het ongetwijfeld die voor beste acteur. Het stond immers in alle sterrenstelsels geschreven dat Philip Seymour Hoffman de gedoodverfde laureaat was voor zijn titelrol in Capote, de biopic van de flamboyante auteur en openlijk mediageile homodandy Truman Capote. Al dekt de biopic niet de volledige lading. Deze film focust zich enkel op de scharnierperiode waarin de man zich vastbeet in de de zinloze moord op een landbouwersgezin in het rurale Kansas. Capote wou de gebeurtenissen verwerken in een ophefmakende non-fictieroman. Een missie die slaagde, maar die er tegelijkertijd voor zorgde dat hij nooit nog een andere roman zou schrijven. Het schrijven van In Cold Blood mondde immers uit in een mentale uitputtingslag die hij nooit meer te boven zou komen...

In november 1959 wordt het gezin Clutter (vader, moeder, zoon en dochter) brutaal afgemaakt op hun boerderij. Truman Capote reist samen met zijn jeugdvriendin en research-assistente Harper Lee (die later een Pulitzer prijs zou winnen voor haar roman To Kill A Mockingbird) naar het gehucht Holcomb om er de impact van de moord te onderzoeken op de goegemeente. Capote is er met zijn manierismen meteen een vreemde eend in de bijt, maar slaagt er toch in om op goede voet te komen met het hoofd van de lokale politie, Alvin Dewey (Chris Cooper). Het is pas met de arrestatie van de twee daders net voor de jaarwisseling dat zijn project in een stroomversnelling geraakt. Capote krijgt toestemming om de twee te interviewen en raakt gefascineerd door de op het eerste zicht timide Perry Smith. Het komt tot een bizarre 'relatie' tussen de twee, en Capote gaat zelfs zo ver als het zoeken van een advocaat wanneer Smith en zijn compaan Hickok de doodstraf krijgen. Mede hierdoor krijgt het duo herhaaldelijk uitstel van executie. Ironisch genoeg komt Capote tot het besef dat hij zijn boek niet kan afwerken zolang de straf van beide moordenaars niet definitief is. Uiteindelijk duurt het vijf jaar vooraleer de roman de laatste pagina bereikt, een calvarietocht die Capotes verdere leven tekent...

Capote valt als film ietwat tussen twee stoelen. Langs de ene kant pakt regisseur Bennett Miller het visueel zeer knap aan: soms sober, soms exuberant, soms schokkend (de reconstructie van de moorddadige nacht !). Langs de andere kant blijft het allemaal te afstandelijk en heeft de film te kampen met de valkuilen van de biopic: veel vlug op elkaar volgende informatie op vrij korte tijd dus, waardoor sommige nevenpersonages vaag uitgetekend blijven en sommige handelingen niet altijd even gemotiveerd overkomen. Ook het personage van Capote is iets te excentriek voor zijn eigen goed, waardoor je uiteindelijk nauwelijks met hem kan meeleven. De gebeurtenissen in deze film zijn dan ook eerder boeiend dan aangrijpend. Capote is het sluitendst met voorkennis. Het helpt als je ofwel In Cold Blood las ofwel de uitstekende verfilming van Richard Brooks uit 1967 zag. Die film, geconstrueerd als docu-drama, werd toen trouwens op de echte locaties gedraaid, inclusief op de boerderij van de Clutters, in de rechtbank en de executieruimte van Smith en Hickok. Ook liefhebbers van To Kill A Mockingbird krijgen een amusante blik op die klassieker, zeker als je weet dat een personage in die film gebaseerd is op de tienjarige Capote.

Als filmliefhebber zonder voorkennis is de kans vrij groot dat de gebeurtenissen in deze film je koud laten, of toch niet echt lang blijven hangen, hoe boeiend het gegeven van het creatieve schrijfproces ook is, of hoe opzienbarend de psyche van het hoofdpersonage ook is. Al kan je sowieso wel genieten van de bonafide prijsvertolking van bezige bij Philip Seymour Hoffman, die zich alle manierismen van Capote eigen maakt.