Een film waar je in stille verbazing kan naar kijken, maar waar je ook heel luid kan voor applaudisseren … Colm Bairéads regiedebuut The Quiet Girl is een film die twee uitersten van het geluidsspectrum netjes samenbrengt.

Voor wie wat thuis is in de wondere wereld van de Ierse tongval: An Cailín Ciúin is gebaseerd op de uit 2010 stammende novelle Foster van de Ierse schrijfster Claire Keegan en teletijdmachient je terug naar de zomer van 1981. Al zou het evengoed de zomer van 2021 kunnen zijn daar er in de film geen enkel visueel ankerpunt is ingebouwd.

Het stille meisje waarvan sprake is de negenjarige Cáit, een van de kinderen in het grote huishouden van een boerengezin op de boerenbuiten. Een buitenbeentje is ze: dromerig van aard en lang niet zo omnipresent op de voorgrond aanwezig als haar actievere zussen. Waardoor ze ook nauwelijks aandacht krijgt van haar ouders die haar eerder als een last(en)post beschouwen. Wanneer er een nieuwe baby op komst is, kan het gezin nog nauwelijks de financiële touwtjes aan elkaar knopen – ook al omdat de vader een gokverslaving heeft. Ze besluiten dan maar om Cáit die zomer zonder al teveel poeha onder te brengen bij een verre nicht en haar echtgenoot. Twee mensen die Cáit nog nooit echt heeft gezien. Een biotoop waar de stille Cáit langzaamaan ontdooit en in de armen wordt gesloten. En wat er dan gebeurt? Come and see zou Barnum zeggen met een hoge hoed op het hoofd en een floshke aan de oren.

Op zich zal je in The Quiet Girl niets zien wat je nog niet eerder zag binnen de contouren van de sociale cinema, maar Bairéad vindt een flow die zijn film schijnbaar per scène intenser laat worden, zelfs al lijkt het af en toe wat repetitief te worden. Blijkt dat elke stap die Cáit – heel mooie vertolking van de twaalfjarige Catherine Clinch – zet er niet alleen een is op weg naar haar ontwaken maar ook een op weg naar je hart. Als dat niet schoon is. Mooie vertolkingen zijn er ook van Carrie Crowley en Andrew Bennett als Cáits tijdelijke ouders.

En die pijn in de keel die je zal voelen tijdens de laatste minuten die zowel ongebreidelde poëzie als naderend onheil weten te evoceren? Geen paniek, je hoeft er niet voor naar de dokter. Het is gewoon een krop. Een die uiteindelijk zal wegdeemsteren net zoals Cáit is gekomen: stilletjes en met doorleefde precisie. Maar zet misschien toch maar een pot met zalvende honing binnen handbereik.

Gezien op Film Fest Gent.