Zoals die dode Nederlander ooit zei: het kan verkeren. Dat geldt niet in het minst voor Rob Reiner die in de jaren tachtig pareltjes regisseerde als “This Is Spinal Tap”, “Stand By Me” en “The Princess Bride”. Nu raakt Reiner helaas niet meer tot aan de schimmige hielen van zijn meesterlijke zelf die schijnbaar met “The American President” in 1995 werd begraven. Met deze “The Bucket List” heeft de brave en eens grappige man weliswaar in Amerika terug een grote hit te pakken, maar helaas is dat succes niet echt evenredig met de kwaliteiten van de prent.

Carter Chambers (Morgan Freeman, die de film van een zwaarwichtige narratie voorziet alsof hij in de sequel van “The Shawshank Redemption” is aanbeland) is een automechanicus die te horen krijgt dat hij kanker heeft. In het ziekenhuis krijgt hij het gezelschap van miljonair Edward Cole (Jack Nicholson), ook getroffen door kanker, en toevallig de eigenaar van het ziekenhuis. Langzaamaan ontstaat er een vriendschap tussen de goedmoedige Carter en de knorrige Cole. Wanneer Cole ontdekt dat Carter een lijstje maakt van dingen die hij wil doen voor hij sterft (in het Engels is ‘to kick the bucket’ synoniem voor overlijden) besluit hij hem te helpen die te realiseren. Met een miljonair in het gezelschap is het uiteraard geen probleem om te gaan racen met snelle wagens, te skydiven, op safari te gaan of piramides te beklimmen.

Wie zich verwacht aan een komedie waarin de terminale loebassen allerlei grappige avonturen beleven, is er aan voor de moeite. Het scenario wentelt zich immers vooral in de familiewaarden waar ze in Amerika toch oh zo verzot op zijn. Tijdens hun tocht palavert het tweetal over geloof en vertrouwen en ontdekken ze dat ze elk een paar geheimen meedragen. Carter twijfelt aan de liefde voor zijn echtgenote en Cole is in diskrediet gevallen bij zijn dochter nadat hij haar agressieve echtgenoot met de noorderzon deed vertrekken. Uiteraard volgt er closure en voordat het doek valt over het leven van de hoofdpersonages heeft iedereen zich netjes verzoend met elkaar zodat ze met een glimlach op de lippen hun laatste adem kunnen uitblazen. Voeg daar nog wat beelden bij van een kaalgeschoren Nicholson en Cole en de nodige ziekenhuisbeelden, en het mag duidelijk zijn dat dit een film is die akelig politiek correct is.

Niet dat wij iets hebben tegen brave filmpjes die traantjes uit de ooghoeken proberen te lokken, maar het zit hem in de uitvoering. In hun gouden zwartwitjaren had Hollywood heel wat regisseurs die meester waren in het maken van tearjerkers: het lijkt een kunst die Hollywood in hun digitale jaren wat is kwijtgespeeld. Subtiliteit is nog altijd sterker dan de mokerhamertechniek en dit filmpje maakt het al gauw te bar. Eerlijk is eerlijk: Freeman en Nicholson proberen het beste te maken van hun clichématige karakters, maar echt leven blazen in dit holle Hallmark-gezwets lukt helaas niet.

Ben je echter iemand die graag met wapperende zakdoeken naar de bios trekt, graag emotioneel gemanipuleerd wordt en wel wat ziet in twee Hollywoodsterren die hun best doen om leven te blazen in een begrafenisdrama, dan sturen we je echter graag naar “The Bucket List”. Wij vonden het vooral ‘spinal crap’.