Veel gebeurt het niet: een Europese/Amerikaanse film die zo goed als volledig is opgenomen in een stukje Belgisch/Vlaams patrimonium. De Ierse cineast Patrick McDonagh (die hier zijn langspeelfilmdebuut maakt na veel theaterwerk en de met een oscar bekroonde kortfilm “Six Shooter”) bewijst echter over een goed oog voor gothiek en tragiek te beschikken met “In Bruges”, een film die zich integraal afspeelt in Brugge. Meer zelfs, McDonagh slaagt erin om Brugge uit de achtergrond te halen en er als het ware een apart personage van te maken. Vergeet de begijnhoven, gracieus glijdende zwanen, platgetreden paardenvijgen en uitzwermende Japanners dus maar: “In Bruges” biedt een heel ander zich op Brugge, Die Scone.

Ken (Brendan Gleeson) en Ray (Colin Farrell) zijn twee Ierse huurmoordenaars die ‘wegens omstandigheden’ de Britse bodem moeten verlaten en zich schuilhouden in Brugge. Daar wachten ze op verdere instructies van hun opdrachtgever, de mesjogge Harry (Ralph Fiennes in overdrive). Voor Ken is Brugge de ideale locatie: hij geniet er met volle teugen van de cultuur en de geschiedkundige relevantie. Relevantie die Ray volledig kan gestolen worden. Hij vindt Brugge een achterlijk ‘shithole’ en laat zijn ongenoegen voluit blijken. Pas na zijn kennismaking met de schalkse Chloe (Clémence Poésy) ontdekt hij de nachtelijke charmes van de stad. Wanneer Harry contact opneemt met Ken en hem met een nieuwe opdracht opzadelt, blijkt al snel dat Brugge niet zomaar gekozen is als titelstad: de middeleeuwse look is immers uitstekend geschikt voor een vagevuurverhaal boordevol skuld en boete…

“In Bruges” valt moeilijk in een vakje te catalogiseren. Bij ons vindt u het onder de hoofding komedie, maar het zou ook onder de hoofding drama passen. McDonaghs verhaal is op zich tragisch: een man op zoek naar verlossing na een drama dat hij de rest van zijn leven moet meedragen is immers niet om mee te lachen. Maar het slimme scenario en de uitstekende centrale vertolkingen van Gleeson en Farrell zorgen ook voor heel wat lichte toetsen. Vooral Farrells uitstekend weergegeven dédain voor Brugge (en de scheepsladingen grappen over België) zorgt voor heel wat lachsalvo’s. Zij het niet voor de hand liggende salvo’s. Je moet al tegen een misdadig stootje kunnen om grappen over drugs, alcohol, chocolade, pedofilie en hallucinerende aan paardenmiddelen verslaafde dwergen te kunnen smaken.

Iedereen die zich verwacht aan een gezapige familiekomedie met één van onze favoriete dagtrips als decor zal bedrogen uitkomen: “In Bruges” is in de eerste plaats een misdaadprent die de rauwe humor van het genre combineert met een fikse dosis geweld en de onvermijdelijke dramatiek. En die er voor de echte cinefielen een heerlijke “Don’t Look Now”-pastiche tegenaan gooit, tot in de climax toe. Of hoe Brugge op een bepaald moment echt doubleert voor Venetië.

Af en toe ademt het Brugs universum van McDonagh de sfeer van Ethan en Joel Coen uit. Burleske overdrijvingen en personages, bijwijlen hilarische dialogen die het papier overstijgen, en een setting die even belangrijk is als de personages op de voorgrond. McDonagh heeft zijn stijlwisselingen niet altijd onder de knie en moet duidelijk nog groeien, maar als debuut is dit er eentje dat kan tellen. Uiteraard zorgt het feit dat deze film in ons land is opgenomen voor extra resonantie: filmfreakgewijs zouden we ook wel naar “In Schiedam” of in “In Mayerhofen”gaan kijken, maar het achtertuingevoel is een geslaagd extraatje voor deze film die we u cinemadagtripgewijs graag aanraden. Alvast benieuwd hoeveel toeristen er vanaf nu het Belfort willen bezoeken voor slechts 4,90 euro.