Drugs: voor niets goed zijn ze. Ziehier de boodschap van algemeen nut die in The Boost op het voorplan staat. Een boodschap die eind jaren tachtig wel meer de kop opstak in Hollywood, getuige ook de min of meer in dezelfde periode uitgebrachte Bright Lights, Big City, Less Than Zero en Clean and Sober.

The Boost is gebaseerd op de in 1982 verschenen roman Ludes: A Ballad of the Drug and the Dream van bezige bij Ben Stein die naast auteur ook acteur, advocaat, komiek, politiek commentator en spelshowpresentator was/is geweest. En speechschrijver voor Richard Nixon en Gerald Ford. Stein baseerde zijn roman naar eigen zeggen op de belevenissen van een vriend die ergens in de jaren zeventig zijn toekomst hypothekeerde door op het verslavende drugspad terecht te komen.

In de verfilming krijgt alles een kleine update naar de (late) jaren tachtig, met James Woods als een geestdriftige (immo)verkoper uit New York die droomt van het grote geld en succes. Dat krijgt hij als hij met een van zijn verkooppraatjes een zakenman weet te charmeren die hem een gouden opportuniteit in Californië aanbiedt. Woods en echtgenote Sean Young verhuizen naar de westkust waar de rijkdom en het succes hen wacht. Woods komt gaandeweg in contact met de schaduwzijde van het leven in de snelle laan: na een paar financiële tegenslagen raakt hij verslaafd aan cocaïne en pijnstillers en sleurt hij Young mee op de roetsjbaan naar beneden.

The Boost is een rare film. Je krijgt het vakmanschap dat je mag verwachten van een man als Harold Becker, en je krijgt zeker de alle stoppen los-vertolking waarvan je weet dat je die van Woods gaat krijgen. En toch kruipt de film niet volledig onder het vel. Omdat Woods van meet af aan al een onappetijtelijke egocentrische smeerlap was… zou kunnen. Omdat het af en toe aanvoelt alsof er minstens een kwartier uit de film is weggeknipt waardoor wat er overblijft amper de toentertijd populaire ‘tv-film van de week’ weet te overstijgen? Zou ook kunnen. The Boost is een film die veel beter kon zijn geweest dan hij is, maar die tegelijkertijd ook verre van slecht is zoals hij is. Een spreidstandfilm dus.

En dan ook nog een met een roddelstaart. Wat er waar is en wat niet, waarschijnlijk weten enkel Woods en Young het. En het blijft woord tegen woord. Woods en Young kregen naar verluidt een affaire tijdens de film, en die leidde ertoe dat Woods – al dan niet onder impuls van zijn toenmalige verloofde – Young na de opnames aanklaagde wegens intimidatie. Volgens Woods stuurde Young hem foto’s van gortigheden zoals dode mensen en dieren en zou ze ook een verminkte pop op de stoep van Woods en zijn lief hebben nagelaten. Een schadevergoeding van een paar miljoen kon dat mentale leed wegnemen, maar de zaak werd uiteindelijk buiten de rechtszaal geregeld en leidde ertoe dat Woods de gerechtskosten moest terugbetalen aan Young die voor geen enkele aanklacht werd vervolgd. 

Een op zijn zachtst gezegd bizar verhaal dat de reputatie van Young – die eerder al in de clinch had gelegen met Ridley Scott en Oliver Stone – geen goed deed. En toen moest de ambras met Warren Beatty en Tim Burton nog komen. Wat de waarheid is en hoezeer die in wiens midden ligt … maffe Hollywoodfolklore is en zal het blijven. Daarbij extra poer duwend in het je weet wel wat van een film die nooit echt uit de marge is weggeraakt, slechts een beperkte bioscooprelease kreeg en zelfs in het cultpantheon ergens helemaal onderaan is blijven vertoeven. Wat het allemaal dubbel en dik interessant maakt, vaneigens.