Naast het feit dat ze beiden voor ambiance zorgen op rijstpapfeestjes ergens ver boven de wolken op een vooralsnog steeds onbekende locatie, hebben Bob Marley en Whitney Houston nog twee dingen gemeenschappelijk.

Het eerste: Kevin Macdonald slaagde er met twee sterk gedocumenteerde, met schwung samengestelde documentaires in om beide muziekiconen recht te doen. Het tweede: ze kregen allebei een teleurstellende biopic. Of hoe Whitney beter is dan I Wanna Dance With Somebody en het uit 2012 stammende Marley vele malen interessanter is dan deze nauwelijks zijn slag thuishalende Bob Marley: One Love.

Veel redenen om Marley te omarmen krijg je niet van Reinaldo Marcus Green – zijn vorige (betere) wapenfeit was de Williamstennisbiografie King Richard. Green registreert droge informatie, valt in herhaling en condenseert een iconisch leven tot een monotoon kluwen. Marleys impactvolle en intergenerationele nalatenschap en zijn liefde voor muziek zal je nauwelijks distilleren uit deze film die dan misschien wel op zoek wil gaan naar de mens achter de artiest, maar vooral achter de feiten lijkt aan te hollen. Zelfs Marleys podiumprésence krijg je slechts in flarden te zien: de meeste van Marleys liedjes passeren gewoon jukeboxgewijs in de achtergrond.

Een volledig leven behandelen in een biopic is uiteraard altijd een beetje zoeken, schuiven en condenseren. Bob Marley: One Love stopt dat leven nagenoeg volledig in een intro- en outtrotekst, en focust zich beeldelijk zo goed als uitsluitend op de jaren 1976 – 1978. Een paar weinigzeggende en overemotionele flashbacks naar Marleys kinder- en jeugdjaren niet te na gesproken.

1976 was het jaar waarin Marley aantrad op het concert Smile Jamaica. Een concert waarbij de hoop leefde dat muziek zijn politiek verdeelde en door aanslagen geteisterde geboorteland terug kon samenbrengen. IJdele hoop, zo bleek: twee dagen voor het concert op 5 december overleven Marley en zijn vrouw Rita ternauwernood een moordaanslag. Na het concert trekt Bob naar Londen in de hoop er zichzelf te herbronnen, wat leidt naar de opnames van het album Exodus, gevolgd door een Europese toer. Hij passeerde daarbij op 11 mei 1977 ook in Vorst Nationaal, edoch dit terzijde. Na die tour keert hij in 1978 terug naar Jamaica, waar hij als een volksheld wordt onthaald. Hij headlinede er op 22 april het One Love Peace Concert, kreeg daarbij de grootste politieke tegenstanders samen op het podium en liet hen tijdens zijn vertolking van Jamming zelfs de handen schudden. Maar ook dat bracht geen oplossing uit de politieke impasse. Marley zelf stierf in mei 1981 op amper 36-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hardnekkige kanker.

Op zich biedt ‘de gekozen periode’ genoeg kansen om een onthullende en historisch relevante inkijk te bieden in Marleys leven en muziek. Helaas ontbreekt het Bob Marley: One Love aan inzicht. Het enige waar Green en co – geruggensteund door heel wat van Bobs nazaten – in geïnteresseerd lijken is het opwaarderen van zijn status als vredesapostel. Mooi om op een visitekaartje te zetten, daar niet van. Er zit echter geen greintje karakteriële spanning in deze saai gebrachte prent die zichzelf veel te serieus neemt: aan de sterke band tussen Marley en manager Chris Blackwell – grote baas van Island Records – wordt voorbijgefietst, waarom reggae een trendsettend muziekgenre was kom je ook niet te weten, hoe groot de impact van Marley was op de muziekwereld moet je achteraf zelf maar even opzoeken, en zelfs zijn (woelige) relatie met Rita wordt als een droog soapdrama uitgespeeld. De inspanningen van Kingsley Ben-Adir en Lashana Lynch om de film echt tot leven te laten komen, zijn dan ook een acteermaat voor niets.

Wat een profetische praalwagen moest zijn, sleept zich voort als een messiaanse malaise. Stir It Up? ‘k Peins het nie.