Voetbal, het is een mooie sport. Als er elektriciteit op de omheining staat om de hooligans op afstand te houden weliswaar. En als er geen botten tot moes worden geschopt. En als de bal rond is. Soms zit schoonheid in de details.

Zoals die ook zou moeten zitten in de Homeless World Cup, een wereldwijd vierspelervoetbaltoernooi waaraan uitsluitend uit dakloze spelers bestaande landenteams mogen deelnemen. Omdat sport/voetbal mensen verenigt en blij maakt. De eerste editie van dit jaarlijks evenement kwam er in 2003 in Graz, deze zomer vindt de negentiende editie plaats in Seoul. Enkel tijdens de coronajaren werd aan de deelnemers gevraagd om in hun kot te blijven.

Over de Homeless World Cup werden al ettelijke documentaires gemaakt, en met The Beautiful Game draait Wicked Little Letters-regisseuse Thea Sharrock nu ook een langspeler over de universele baltrapperij. Al is deze Netflixproductie daar niet de eerste in: in 2023 liet de Zuid-Koreaanse dramedy Dream er immers al zijn licht op schijnen. Net als die film is ook The Beautiful Game niet letterlijk gebaseerd op ware feiten. Alle personages en zelfs de wedstrijden zijn allemaal fictief. Al vond scenarist Frank Cottrell Boyce wel inspiratie bij echte verhalen van voormalige deelnemers om de scenariopap te laten pruttelen. Met als gevolg nogal wat platitudes in een zeer politiek correcte feelgoodfilm die het sentiment niet schuwt. En dat komende van een man die ooit de vaste scenarist was van Michael Winterbottom. Niets mis met feelgoodfilms uiteraard: The Beautiful Game kan het zich als reclamefilm voor het voetbaltoernooi uiteraard niet permitteren om vrij baan te ruimen voor duisternis, zwartgalligheid en hamertenen.

Als verhaalkatapult werd gekozen voor de deelname van het Verenigd Koninkrijk aan het toernooi in Rome, een plaats waar de echte competitie nog nooit heeft plaatsgevonden. Bill Nighy kruipt met heel even loens scheidsrechteraankijkende aplomb in de huid van de trainer, en de focus in het team ligt vooral op nieuwste aanwinst Micheal Ward, een niet echt met teamgeest gezegende topscorer die niet kan verkroppen dat hij ooit een professionele carrière moest opgeven. Niet echt een fijnmazig plotpunt, en zo zijn er nogal wat. Om er maar drie te noemen: de Japanners die al content zijn als ze American Somoa-gewijs een doelpunt kunnen scoren, een Amerikaanse speelster die hoopt dat haar prestatie haar een verblijfsvergunning kan opleveren en een godaanroepende non die blijkbaar ook als trainster van de Zuid-Afrikaanse ploeg fungeert.

Ja, The Beautiful Game is zo’n film. Een waarin de tranen zoet smaken, waarin gezapigheid de passie preekt en waarin een mod-dandyeske Nighy zelfs zonder zich echt in te spannen met de film aan de haal mag gaan. Een film die trouwens al een lange tijd in productie was, en waarin eerder zowel Colin Farrell – nog steeds aan boord als een van de producenten – als Brendan Gleeson in de running waren om de Nighy-rol te vertolken. Het verhaal mag dan wel bric-à-brac zijn, voor de omkadering gingen Sharrock en co zoveel mogelijk voor de realiteit. Heel wat van de bijrollen worden vertolkt door voormalige echte spelers van het toernooi die er inmiddels allemaal in zijn geslaagd om terug een levenswaardig dak boven het hoofd te hebben.

Een film met het hart op de juiste plaats dus, al was deze suikerzoete film waarschijnlijk toch nog meer up where it belongs geweest indien het allemaal niet zo voor de hand liggend risicoloos was geconfectioneerd.