Biopics: ja, ze kunnen door de waterkraan. In alle vormen, kleuren en geuren zelfs. Soms krijg je een volledig leven geromantiseerd, soms een fractie, soms laven we ons aan een anekdotische variant of een versie waarin de waarheid niet altijd op het voorplan staat. A Beautiful Day In The Neighborhood koppelt het anekdotische aan de liederlijke vrijheid. Deze schmaltztrekker met als tagline We Could All Use A Little Kindness is dan ook geen biopic over de in Amerika iconische maar daarbuiten nauwelijks bekend zijnde Fred Rogers. Het is een momentopname die zijn vriendschap met een journalist die hij tijdens zijn laatste levensjaren ontmoette als enterklauw neemt voor een (bescheiden) inkijk op het fenomeen Rogers.

Fred Rogers presenteerde van 1968 tot 2001 het kinderprogramma Mister Rogers’ Neighorhood op de educatieve zender PBS. In een huiselijk ingericht kader speelde hij met poppen, praatte hij met kinderen, zong hij liedjes en speelde hij spelletjes, allemaal met als doel kinderen te doen geloven dat er altijd wel iemand was om hen te helpen als het om welke reden dan ook wat moeilijker ging. Sesamstraat zonder poppen maar met nog meer boodschap als het ware. Het leven van de in 2003 overleden Rogers werd in 2018 in de documentaire Won’t You Be My Neighbor gegoten. In deze A Beautiful Day In The Neighborhood leer je maar bitter weinig over Rogers. Dat hij heel gelovig was, geloofde in zijn missie van God, vegetariër was, geliefd was bij jong en oud … en dat hij als anderhalve waterdruppel op Tom Hanks lijkt. Hanks is dan ook de logische keuze om Roberts te vertolken. Leuk detail: stamboomonderzoek wees uit dat Hanks en Roberts eigenlijk verre neven waren van elkaar met een gemeenschappelijke voorouder die terug te traceren was tot in 1732.

Het scharnier van de prent is de ontmoeting tussen Rogers en Esquire-journalist Tom Junod. Die Magazine Award winnende journalist nam doorgaans geen blad voor de mond, en kreeg in 1998 de opdracht om Rogers te interviewen naar aanleiding van een stuk over echte helden. Junods collega’s verkneukelden zich al op de confrontatie tussen Amerika’s meest geliefde persoonlijkheid en de ietwat cynische journalist. Maar kijk, Junod en Rogers hadden onmiddellijk veel respect voor elkaar en zagen dat respect beloond met een vriendschap die zou duren tot aan Rogers’ dood.

Omdat die vriendschap op zich misschien geen afzonderlijke film waardig was, zoeken de filmmakers hun heil in een hevig gefictionaliseerde aanpak. Zozeer zelfs, dat Junod liever had dat ze zijn echte naam niet gebruikten in de film. Wat verklaart waarom Matthew Rhys’ personage hier Lloyd Vogel heet. En met die Vogel is nogal wat aan de hand: hij heeft een moeilijke relatie met zijn stervende vader (Chris Cooper) nadat die jaren eerder zijn echtgenote/Lloyds moeder alleen liet op haar sterfbed, hij is zelf net vader geworden en weet niet goed wat hij met die verantwoordelijkheid aanmoet, zijn onkunde om met zijn problemen om te gaan zorgt er soms voor dat hij agressief en hardvochtig wordt … allemaal zaken waar Junod geen last van had, of die tot buiten proporties zijn gerekt. Wat zorgt voor een voor de hand liggende wending waarin Vogel door zijn vriendschap met Roberts een beter mens wordt.

Hanks’ interpretatie van Roberts is met vlag en wimpel het meest geslaagde element van A Beautiful Day In The Neighborhood. Ook al kom je weinig te weten over Roberts zelf, Hanks is altijd een genot om naar te kijken, zeker tijdens de reconstructies van Mister Rogers’ Neighborhood. Het verhaal van Vogel is andere koek: de melo is getelefoneerd, Rhys acteert onvast en de weinig begeesterende manier waarop regisseuse Marielle Heller zijn transformatie van geknakt naar geheeld voorstelt zorgt voor een film die Hanks’ talent oneer aandoet. Al had de echte Rogers - die trouwens een fan was van Hanks in het algemeen en Big en Forrest Gump in het bijzonder - het vast wel een fijn filmpje gevonden.