De pijn van het zijn en van het niet-zijn. Ze staan allebei op het voorplan van dit rauw gepolijste drama over een vijftienjarig meisje dat lijdt aan terminale kanker. The Fault In Our Stars dus, maar minder hengelend naar een vaste leeftijdsdoelgroep.  Regisseuse Shannon Murphy gaat in haar langspeeldebuut voor een iets eigenzinniger aanpak, met personages die niet passen binnen de gelikte- en veilige Hollywoodpatronen. Al volgt ze uiteindelijk wel hetzelfde pad van het spreekwoordelijke drama van de week. En blijkt het vooral de verpakking te zijn die meer haar op de tanden heeft dan de inhoud.

Rita Kalnejais mocht haar in 2012 voor het eerst opgevoerde toneelstuk zelf adapteren voor deze filmversie. Centraal in Babyteeth staat de tiener Milla (Eliza Scanlen). Op haar vijftiende zou ze zich eigenlijk klaar moeten maken voor het echte leven, maar dat laat het leven niet toe. Ze heeft kanker en is dus eigenlijk ten dode opgeschreven, ook al is er – in het midden van haar chemotherapie – nog kans op genezing. Haar ziekte is ook voor haar ouders een emotionele rollercoaster. Vader Henry (Ben Mendelsohn) is psychiater, moeder Anna (Essie Davis) voormalig muzieklerares. Financieel geen problemen dus, maar de krinkels en kronkels in hun relatie komen wel aan de oppervlakte.

Het wordt er niet gemakkelijker op wanneer Milla halsoverkop verliefd wordt op de tien jaar oudere Moses (Toby Wallace). Hij is een met de kleine criminaliteit flirtende uit het ouderlijk huis gezette drugsdealende marginaal die niet echt weet hoe om te gaan met echte liefde en zeker niet van/op iemand die aan een terminale ziekte lijdt. Toch besluiten Milla’s ouders om hun dochter te steunen. Ook al veroordelen ze haar relatie met Moses, toch nodigen ze hem uit om bij hen te komen wonen omdat het Milla duidelijk goed doet. Wat volgt is een louteringsproces waarin ze zelf ook nog het een en ander leren over de noodlottige bokkensprongen des levens.

Babyteeth is niet alleen het verhaal van een gezin dat door het noodlot wordt getroffen. Het zoomt ook in op de tegenstelling tussen het rijke psychiatersgezin en aan de zelfkant opererende mensen op een boogscheut van hun beschermde habitat. En op de overeenkomsten: medicinale drugs blijven overal in trek te zijn, al wordt het in het ene milieu veroordeeld en in het andere niet. Tegelijkertijd hebben Murphy en Kalnejais het ook over machteloosheid en aanvaarding. Opvallend is dat de laatste twee scènes zowaar de beste van de hele film blijken te zijn. De aanhouder wint in een film die in zijn eigengereidheid toch conventioneel blijkt te zijn en af en toe zijn focus niet in het gareel weet te houden. Het potentiële overspel tussen Mendelsohn en de overbuurvrouw bijvoorbeeld helpt niet echt om sympathie te kweken in een film die in de eerste plaats het hart van de kijker wil veroveren.

De mooie vertolkingen houden Babyteeth mee recht: Mendelsohn bewijst eens te meer elk spectrum aan te kunnen, al is het vooral Scanlen die opnieuw een sterke rol toevoegt aan een palmares dat er met onder andere Little Women, de Netflixproductie The Devil All The Time, de miniserie Sharp Objects en M. Night Shyamalans komende Old heel divers en mooi begint uit te zien.