Stijn Coninx is een aimabel man. Bescheiden ook. Het verwondert ons dan ook helemaal niet dat hij nu eens een Sinterklaasfilm heeft gemaakt die er prat op gaat de “eerste Vlaamse Sinterklaasfilm” te zijn. Maar afgaand op wat wij zagen kunnen we enkel maar hopen dat het de laatste zal zijn. Coninx is zo een beminnelijk, vriendelijk man dat hij zich ook heeft aangesloten bij de ganse hetze die in Nederland is ontstaan rond de ‘zwarte Pieten’ discussie. Of eigenlijk moeten we zeggen partij gekozen. In het voordeel van de niet-langer-zwarte-pieten-visie spijtig genoeg. In “Ay Ramon” moet je het op pietenvlak doen met pieten die in het gezicht hier en daar nog een zwarte veeg hebben maar niet meer zo zwart zijn als ieder redelijk denkend mens gewoon is en eigenlijk niet zo wil zien. En met een verklaring – noem het een pieten-bekentenis - aan het begin van de film hoe het nu eigenlijk komt dat de hulpjes van Sinterklaas vroeger zo zwart waren als de nacht en nu niet meer.

Waarom ze nu plots een sheriff-ster dragen (!) met daarop de letters ZP (echt waar) vertelt men dan weer niet. Wat men wel probeert is om het klassieke Sinterklaas-verhaal op een andere manier te brengen, vanuit een andere invalshoek. Want wie er al die jaren is van uit gegaan dat het paard van Sinterklaas meekomt met die grote stoomboot uit Spanje, die heeft het verkeerd voor. De waarheid is dat het paard niet zo goed tegen de overtocht met het schip kan en dus door ene Ramon Iglesias naar België wordt gereden. In normale omstandigheden komen boot en paard ongeveer rond hetzelfde tijdstip aan in Antwerpen maar niet dit jaar. Onderweg krijgt onze Spaanse ruiter annex zanger immers te maken met ene Tikkelotje (een ongelooflijk over-acterende Evelien Bosmans). Zij ziet de inkomsten van haar zaaltje ‘de Lachende Kat’ kelderen want niemand heeft nog zin in de flauwe kunstjes van haar partner Max Muizennest (een ook al bijzonder irritante Matteo Simoni). Waardoor ze balanceert op de rand van het faillissement. De heerlijk zingende Ramon zou voor haar dus wel eens dé oplossing kunnen zijn ! Sinterklaaspaard Slechtweervandaag en ruiter Ramon worden ontvoerd en verplicht om het aantal bezoekers (en dus ook het geld in het laatje) in Tikkelotjes theatertje flink op te drijven door te zingen, te dansen,…

Maar wanneer Sinterklaas aankomt in Spanje en niet over zijn paard beschikt zorgt dit niet alleen voor reacties van ontgoocheling en teleurstelling bij de talrijk opgekomen kinderen, het ziet er ook naar uit dat Sinterklaas dit jaar niet over zijn witte schimmel zal kunnen beschikken bij zijn tocht over de talrijke daken. En dus stuurt de lieve Sint onder andere Kapitein Paelinckx en ene Verscheepen op onderzoek uit zodat alles nog kan doorgaan zoals al zovele jaren het geval is geweest…

Sinterklaas is deze tijd van het jaar altijd ‘hot’ natuurlijk. De blijde intrede van de Sint in Antwerpen zorgde jarenlang voor duizenden wachtende kinderen, ooit zelfs goed voor kijkcijfers van 850.000 (!) dus was een langspeelfilm voor Sylvester Productions – het oudste nog bestaande tv-productiehuis in Vlaanderen – een logische volgende stap. En hiervoor leek Stijn Coninx voor de producenten wel een goede optie. Coninx wist al van bij aanvang heel goed wat hij wou : “geen artificiële experimenten met lenzen of camera-standpunten, geen goedkope visuele effecten om de essentie te verdoezelen. Geen wilde of nutteloze en storende camerabewegingen.” Die zijn voor ons in een Sinterklaasfilm zeker niet noodzakelijk beste Stijn maar de onwaarschijnlijk kige CGI-vertoning met de drie dolfijnen (in gang gezet op initiatief van de Heilige man zowaar) om maar één voorbeeld te geven hoefde voor ons ook zéker niet, heeft ons bijzonder onaangenaam verrast en ligt niet in het verlengde van je kwaliteiten.

Een Sinterklaas-film wordt bezocht door kinderen, vergezeld van hun ouders. De eersten zijn natuurlijk de belangrijkste doelgroep maar niet de enige. Het is dus goed om de film toch ook wat af te stemmen op de begeleidende meerderjarigen. En, in tegenstelling tot die andere Sinterklaasfilm van 2015 faalt “Ay Ramon !” op dit vlak van begin tot eind. Tenzij je scènes als die waarin een Kapitein op een schip een verhaaltje voorleest aan zijn (ook al volwassen) collega/kapitein ’s avonds – die nota bene ook nog een knuffelkonijn vasthoudt bij het luisteren – best wel tof vindt. Of wanneer je je kunt vinden in raadseltjes à la ‘we zoeken de naam van een dier wat rijmt met quiz’ bijvoorbeeld. Of het best wel grappig vindt dat Professor Van den Uytleg die opgesloten zit een tunnel zich naar de vrijheid graaft met vork en mes en even later, één meter daarnaast, terug aan de oppervlakte komt en dit toeschrijft aan een navigatiefoutje. En wat is in godsnaam het voordeel om te kiezen voor fietsen die zo goedkoop aangekleed zijn als vissen ?!  De volwassenen zullen dus niet hun leukste namiddag hebben met “Ay Ramon !”. Volledigheidshalve vermelden we wel dat een aantal kinderen zich hier allemaal niet zal aan storen en van één en ander wél zal kunnen genieten, getuige daarvan het meisje voor ons dat zo hartelijk begon te lachen op het moment dat de lieve Sint het voorbeeld gaf toen ook hij net als zijn vrienden werd opgesloten.

Er zijn dit jaar geen stoute kinderen. Alleen één bijzonder teleurstellende, ondermaatse, Vlaamse Sinterklaasfilm.