Animatiefans en familievriendelijke multiplexuitbaters gaan er waarschijnlijk niet mee akkoord, maar – hoe je het ook draait of keert – er komen wat ons betreft veel te veel animatiefilms in de zalen. Elke maand verschijnt er wel minstens eentje op het witte doek, en de meeste daarvan blijken onderling inwisselbaar. Het gevolg is dat de magie sneller uit het genre dreigt te verdwijnen dan een gestresseerd knaagdier uit een veel te smalle simsalabimhoed. Zeker nu het gros van de animatiefilms met de computer wordt gemaakt, en alles er veel (en bewust) drukker uitziet.

Het is niet anders bij “Astro Boy”, de makke adaptatie van Osamu Tezuka’s gelijknamige Japanse mangastrip, die voor de eerste maal verscheen in 1952. In 1963 volgde de eerste tv-manga-adaptatie. “Astro Boy” behoort dus net als pakweg “Godzilla” en “Goldorak” tot het collectieve Japanse sf-geheugen. Deze Japans-Amerikaanse adaptatie van de robotjongen annex superheld in de dop probeert de Japanse fascinatie voor robotica te koppelen aan meer Amerikaanse ingrediënten, woordgrapjes en ‘bewust’ grappige sidekicks inclusief.

“Astro Boy” speelt zich af in Metro City, een zwevende stad die zich heeft losgerukt van het vasteland. Waar de grondbewoners hun gewone gangetje zijn blijven gaan, is Metro City gaandeweg geëvolueerd naar een apart universum waar heel wat bollebozen en wetenschappers experimenteren met slimme robots, artificiële intelligentie en andere ‘wow’-projecten. Twee van die slimmeriken zijn dokter Tenma (stem van Nicolas Cage) en Elefun (Bill Nighy): die laatste slaagde erin om positieve en negatieve energie in twee aparte entiteiten te scheiden. Deze uitvinding klinkt de megalomane president Stone Donald Sutherland) als muziek in de oren, en hij wil de energiebollen aanwenden om zijn greep op Metro City te versterken. Bij een demonstratie van de energiebollen komt Tenma’s zoon Toby (Freddie Highmore) om het leven. Overmand door verdriet creëert hij, met de hulp van Elefuns ontdekte energiebron, een over superkrachten beschikkende robot die als twee druppels water op Toby lijkt. Wanneer Toby alias Astro Boy per toeval op het vasteland terechtkomt en hij geen weg terug meer ziet, raakt hij bevriend met het meisje Cora (Kristen Bell) en haar vrienden en komt hij ook in contact met Hamegg (Nathan Lane), een nogal dubieus figuur die het om een geheimzinnige reden op robots van allerlei slag heeft gemunt…

Echt fris en nieuw is “Astro Boy” niet. En dat komt niet omdat het een verfilming is van een klassiek verhaal, maar wel omdat regisseur George Bowers (co-regisseur van de ook al niet zo denderde Aardman Studio’s film “Flushed Away”) niet echt weet van welk hout pijlen maken. Het scenario is een slappe hap: scenarist Timothy Harris pikt ongegeneerd uit onder meer “Robots”, “Oliver Twist” en “Artificial Intelligence”. Ook de animatie (uit de Imagi Animation Studios, die een paar jaar terug de Ninja Turtles film “TMNT” produceerden) oogt voorspelbaar en mak. Het is duidelijk dat Bowers met “Astro Boy” een film wou maken die het midden hield tussen Pixar en Dreamworks, maar het is vooral de besluiteloosheid van de film die constant extra dik in de verf wordt gezet. Pixar benadert “Astro Boy” bijlange na niet, en zelfs Dreamworks is inmiddels (zeker animatiegewijs) ook al verder gevorderd.

Misschien dat weinig kieskeurig jong grut met open mond naar dit robottenavontuur zal kijken (het weze hen gegund – elke generatie heeft recht op zijn ‘guilty pleasure’), maar ons uithoudingsvermogen ging vrij snel groggy (en heilzaam snurkend) tegen de vlakte. Ook al omdat we dekking zochten voor de toch wel onverantwoord grote hoeveelheid levenslesjes die “Astro Boy” naar ons hoofd katapulteerde. Alsof er iets mis zou zijn met animatie die voor de verandering eens gewoon entertaint, of zijn doe goed-moraal gericht de wereld instuurt in plaats van ze te pas en te onpas tussen verschillende scènes te wringen.