Eind oktober loopt Amour, de nieuwe van Michael Haneke in de Belgische bioscopen. Haneke won met die film de Gouden Palm op het festival van Cannes, drie jaar nadat hij met Das Weisse Band ook al de hoofdvogel afschoot. In afwachting van de Belgische première is de film op 12 en 14 oktober te zien op het filmfestival van Gent.

Met een film van Michael Haneke weet je wat je in huis haalt. Cinefiel onderlegd sadisme waarin de personages het veelal hard te verduren krijgen: is het niet lichamelijk, dan toch mentaal. Hanekes oeuvre omschrijven als torture porn voor intellectuelen is uiteraard een brug te ver, maar toch … de even subtiele als intense uppercuts uit titels als Funny Games, Caché en Das Weisse Band blijven in het collectief geheugen van vele arthousekijkers vastgepind als een mot in een sigarenkist. Op het eerste zicht heeft Amour weinig gemeen met die films, en leunt alles dichter aan bij het minder bekende, maar even verontrustende Der Siebente Kontinent uit 1989 waarin de zelfmoord van een gezin onder de loep wordt genomen.

Hanekes nieuwste is een ingetogen huiskamerdrama opgebouwd rond de aftakeling van de bejaarde Anne (Emmanuelle Riva) en de gevolgen daarvan voor haar liefhebbende echtgenoot Georges (Jean-Louis Trintignant). In zijn typische trage stijl (met veel statische shots boordevol ogenschijnlijk weinig relevante dialogen of onbelangrijke details en het ontbreken van een soundtrack buiten omgevingsgeluiden om) confronteert Haneke het publiek op een pijnlijke manier met het menselijk aftakelingsproces. Wie Haneke-leek is of in het verleden zijn neus ophaalde voor de secuur georchestreerde menselijke/maatschappelijke malaise waarin hij grossiert, zal hier waarschijnlijk zijn gading niet vinden. Integendeel: ‘s mans minimalistische en rigide aanpak maakt het zelfs niet ondenkbaar dat een groot deel van het publiek hier aan verveling ten onder zal gaan.

Wie wel Haneke-fan is, heeft dan weer veel kans om heel stilletjes ontroerd te raken door de sluimerende tragiek. Al blijft geduld sowieso een mooie zaak: Haneke filmt bewust met de handrem op en pakt op het einde uit met iets teveel voor velerlei interpretatie vatbaar zijnde symboliek die Amour zowel thematisch als cinematografisch nodeloos extra verzwaart. Waar geen speld tussen te krijgen is: de ingetogen en waarlijk schitterende acteerprestaties van grote meneer Jean-Louis Trintignant en grote mevrouw Emmanuelle Riva (het bekendst van haar rol uit Hiroshima, Mon Amour uit 1959) die hier (beide zijn de tachtig al voorbij) als het ware hun eigen sterfelijkheid in het voetlicht plaatsen.

Tickets of een overzicht van de voorverkooppunten zijn te vinden op www.filmfestival.be. De namiddagvertoning van 12 oktober is reeds volledig uitverkocht.