De 39e editie van het Filmfestival Gent trok over een tijdsspanne van twee weken ruim 139.000 bezoekers. Een stijging van vijf procent ten opzichte van vorig jaar. Prijsbeesten waren onder meer Tabu (dat met de grote prijs en de haal ging) en The Beasts Of The Southern Wild dat de prijs van de jongerenjury in ontvangst mocht nemen. Viel ook in de prijzen: Thomas Vinterbergs Jagten, een drama over (vermeend) kindermisbruik. De film won zowel de publieksprijs als de Canvas-prijs, wat betekent dat de VRT de film gaat aankopen voor uitzending.

Ook Filmfreak was aanwezig op het festival en zag er heel wat filmpjes. Intussen zijn die films gewikt en gewogen, en het verdict van sommige van die titels passeert hier dezer dagen de revue. De kop gaat eraf met de officiële slotfilm: Passion, de nieuwe thriller van Brian De Palma.

Fans van De Palma (waaronder ondergetekende) hebben reden om zo blij te zijn als een konijn op de plein, daar de brave man eindelijk nog eens een film heeft gemaakt die teruggrijpt naar de perverse thrillers uit zijn gouden jaren. Zonder die te evenaren weliswaar, maar dat had niemand echt verwacht. Al was het maar omdat de films waar Passion het meest bij aansluit (Dressed To Kill, Blow Out, Body Double) bijna dertig jaar na dato nog steeds zo goed als onaantastbaar zijn. Omdat het er een en ander schort aan De Palma’s nieuwste zou je in een slechte bui zelfs kunnen zeggen dat Passion het ook niet haalt van pakweg Raising Cain, Snake Eyes en Femme Fatale, maar dat is voorbijgaan aan het feit dat De Palma eindelijk nog eens een (weliswaar Europees) budget heeft gekregen om zichzelf en dat ene segment van zijn fascinerende oeuvre te (parodi)eren. Bovendien zet niemand zo stijlvol een ‘slechte’ De Palma neer als De Palma zelf. Passion is een remake van Alain Corneaus Crime D’Amour, een film van nog geen twee jaar oud.

Op zich een overbodige remake dus, maar De Palma (die zelf de adaptatie schreef) geeft toch een eigen draai aan deze thriller waarin de manipulatieve relatie tussen twee vrouwen (Rachel McAdams en Noomi Rapace) in een grotesk weergegeven corporate wereld centraal staat. De Palma’s versie oogt (bewust) slonziger en fouter dan het meer highbrow origineel (wat meteen verklaart waarom Kristin Scott Thomas vervangen is door Rachel McAdams) en de bewust ambigue climax (die verder gaat waar het origineel van Corneau ophield) lijkt er speciaal te zijn om de fans van het eerste uur op hun wenken te bedienen. Die kunnen zich trouwens eveneens laven aan een welgekomen splitscreenscène die meteen het money shot van Passion bevat. Jammer dat De Palma’s typische touch zich beperkt tot het splitscreenfragment en de climax: hier en daar steekt het gevoel de kop op dat De Palma toch wat kansen laat liggen om echt diep te gaan, en springen er te veel slordigheden in het oog. Zo moet de film het doen zonder deftige inleiding, zijn heel wat dialogen welhaast kinderlijk banaal en duurt het lang eer Passion echt de passie preekt. Kritiek die (hoe terecht ook) echter nodeloos hard klinkt, zeker omdat de campy sfeer die De Palma oproept een dergelijke foute marge moeiteloos tolereert. Bovendien is het moeilijk om echt teleurgesteld in een ‘terug naar de bron’-prent waarvan de soundtrack gecomponeerd is door De Palma’s vroegere huiscomponist Pino Donaggio, met wie hij hier voor de zevende keer samenwerkt na een hiaat van precies twintig jaar (Raising Cain). Vooral voer voor De Palma-fielen dus, deze Passion. En ongetwijfeld ook voor de liefhebber van het lesbo-noir subgenre.

Passion loopt vanaf 13 februari in de Belgische bioscopen.