... en dat kon dit jaar onder meer met de geschifte (horror)komedie Rubber waarin een moordzuchtige autoband op het oorlogspad trekt. Jawel, je leest het goed: een moordzuchtige autoband. Die in een ruraal stukje Amerika van hot naar her rolt en onderweg als hij boos is plots grom- en motorgeluiden begint te maken waarna alles wat zijn pad kruist (konijnen, kraaien, mensen) Scanners-gewijs uit elkaar explodeert.

Met zo’n premisse is elke zichzelf respecterende horror- en komediefan welhaast verplicht om vier sterren uit de garage te halen, maar helaas… Duprieux kiest ervoor om zijn verhaal uit te rusten met een mislukte laag surrealisme. Waarin de plaatselijke bevolking verrekijkers krijgt om de gebeurtenissen gade te slaan (en te becommentariëren), waarna ze vervolgens vergiftigd worden door een schimmige figuur die al dan niet in opdracht werkt van een uit een autokoffer kruipende agent die een boompje opzet over hoe in films schijnbaar alles zonder reden gebeurt. Het is vooral deze insteek die de al bij al inventief in beeld gebrachte raid van de moordende Michelin ontkracht. Aborteer die nodeloze nonsens en je krijgt een amusante B-film. Wat Duprieux nu aflevert is een vaak te flauwe en zelfingenomen trip. Al mogen de handjes toch op elkaar voor de geslaagde slotscène waarin de gereïncarneerde autoband en zijn makkers richting Hollywood trekken.