Een beetje cinefiel of filmfreak kon er niet naast kijken: op zaterdag 22 oktober was Steven Spielberg even in het land om de wereldpremière van de Kuifjeverfilming The Adventures Of Tintin: The Secret Of The Unicorn voor te stellen in Brussel. Na zijn acte de presence spoorde hij met de Thalys naar Parijs om aanwezig te zijn bij de Franse première van de film. En dat terwijl de Amerikanen nog twee maand moeten wachten op de film.

Wie er niet kon bij zijn in Brussel, hoefde echter niet te wanhopen. Heel wat bioscopen hielden een nachtvertoning van de film, en Filmfreak liet het zachte warme herfstbed voor wat het was om zo'n vertoning bij te wonen. De film is trouwens ook de komende dagen in heel wat bioscopen te zien, vooraleer de film dan officieel woensdag in roulatie komt.

En hoe wij de film vonden? In elk geval goed genoeg om er drie sterren tegenaan te gooien, al haalt hij niet zonder kleerscheuren de finish. Het goede nieuws eerst: Spielberg blijft heel trouw aan Hergé’s Kuifje-universum. De begingeneriek is overduidelijk met liefde gemaakt, en de inlassing van Hergé’s originele tekeningen maakt van meet af aan duidelijk dat de letter en de geest van de klassieke strips nooit ver uit de buurt zijn. Sommige scènes komen bijna letterlijk uit de strips, tot en met de kadrering toe. Verhaaltechnisch is het een mengeling van elementen uit Het Geheim Van De Eenhoorn en De Krab Met De Gulden Scharen: waarschijnlijk zullen niet alle puristen opgezet zijn met deze mix, maar feit is dat de scenaristen op een aanvaardbare manier beide verhalen laten samenvloeien. De actievolle climax zal je dan weer niet in Hergé’s verhalen terugvinden, maar het is perfect te begrijpen dat Spielberg toch op zijn minst een dikke vette knipoog naar Indiana Jones kwijt wou.

Wat er dan wel schort aan de prent? Spielberg die ontegensprekelijk iets te verliefd is op de motion capture technologie waarmee de film is gemaakt. Zijn oog voor detail is overweldigend en de gretigheid waarmee hij als een kind in de blokkenbak graait om te experimenteren met alle mogelijkheden van het medium (en dan ook nog eens in 3D) zorgt ervoor dat het echt kloppend menselijk hart ietwat ontbreekt. Wat de vraag doet rijzen of het überhaupt nodig was Kuifje een motion capture bad te geven. Met echte acteurs en locaties was dat hart er misschien wel geweest: hoe spectaculair de piratenscènes bijvoorbeeld ook mogen ogen, nergens en nooit wordt de adamsappelkrop veroorzakende finesse van een swashbuckelende Errol Flynn bereikt. The Adventures of Tintin mag dan met vlag en wimpel de meest technisch voldragen motion capture film tot nu zijn, de echte verwondering en adrenalinepompende ritmiek van Raiders Of The Lost Ark blijft helaas achterwege. Ouderwets spannende cinema in een hypermodern jasje dus, en – ondanks de punten van kritiek - al bij al met genoeg aplomb om een hele hoop jongensharten tussen 7 en 77 te verblijden.

Een meer uitgebreide recensie van de prent komt binnenkort onlline.