Te zien op het 38e filmfestival van Gent: Martha Marcy May Marlene (***), een intrigerende psychologische thriller die eerder dit jaar bij zijn debuut op het Sundancefestival al hoge ogen gooide.

Iedereen die ooit al een film zag waarin de psychologische aftakeling of achtervolgingswaanzin van de vrouwelijke protagonist centraal staat, zal niet veel verrassingen terugvinden in Martha Marcy May Marlene, het regiedebuut van Sean Durkin. De cineast/scenarist grijpt immers terug naar de schemerzone van (om er maar drie te noemen) Repulsion, Let’s Scare Jessica To Death en Black Swan, zij het zonder beroep te doen op dode konijnen, watervampieren en misvormde voeten. Al kan het natuurlijk dat de spoken in het hoofd van Martha (Elizabeth Olsen, de enigmatisch acterende jongere zus van de Full House-tweeling) wel degelijk echt zijn en ze zich helemaal niets inbeeldt. Kortom, een film die je op meer dan een manier kan bekijken en interpreteren. Zeker omdat je uiteraard geen pasklaar antwoord krijgt van Durkin die dan ook nog eens het lef heeft om op een vrij abrupte manier de stekker uit zijn film te trekken. Dat laatste had niet gehoeven, daar hij op die manier de dreigende sfeer die hij zorgvuldig had opgebouwd een beetje ontkracht. Martha neemt na twee jaar van de aardbodem verdwenen te zijn contact op met haar zus Lucy (Sarah Paulson). Lucy ontfermt zich over haar verloren gewaande zus en verschaft haar onderdak in haar vakantiehuis. Martha wil niet zeggen waar ze al die tijd heeft uitgehangen, en dat is enigszins begrijpelijk als je weet dat ze deel uitmaakte van een Charles Manson-achtige sekte, geleid door goeroe Patrick (een beheerst angstaanjagende John Hawkes). Waarom Martha (of is het toch Marcy May of zelfs Marlene) uit de sekte is gevlucht, wordt door Durkin getoond in flashbacks die in de verhaalstructuur in het vakantiehuis worden gevlochten. Zonder echt een thriller te zijn (op die ene shock drop na dan) of een drama, groeit Martha Marcy May Marlene traag maar zeker uit tot een surreële vingeroefening die verwoede (en succesvolle) pogingen doet om onder de cinefiele huid te kruipen. Waardoor het toch een beetje jammer is dat Durkins luchtledige eindshot bij velen achteraf het échte napraatmoment zal zijn. Of hoe een arty farty overdosis niet altijd voor een geslaagde afdronk zorgt.