In het najaar van 2014 bewees Kay Ah Noo Reeves dat het niet altijd een goed idee is om te lachen met de derde leeftijd. Als krasse achtenveertigplusser liet hij toen iedereen die hem in het hokje ‘gepensioneerd en enkel nog goed om een envelop te openen op de Oscaruitreiking’ had gestopt, een frisruikend poepje zien en horen. “John Wick” luidde zowaar zijn wederopstanding in. Of bleek toch lucratief genoeg om dienst te doen als aftrap voor een franchise rond een getormenteerde geweldenaar die jacht maakt op de onverlaten die de gedachtenis aan zijn overleden vrouw bezoedelden door haar cadeautje aan hem (een lieve puppy) neer te knallen met een andere blaffer. Wat volgde was een stilistische tongue in cheek übergeweldchoreografie, die door het motto meer is beter nooit een kwalijke smaak achterliet. En dat kan niet van alle films waarin 119 doden vallen worden gezegd.

Regisseur Chad Stahelski en Keanu Reeves kregen na dat goed ontvangen geweldballet toestemming en genoeg budget om het universum rond John Wick verder uit te bouwen tot een trilogie. Of zeg maar mythologie, daar Reeves/Wick in deze “Chapter 2” een paar tandjes bijsteekt. In een hondsdolle proloog breit hij eerst nog een staartje aan de eerste film, daarna start de eigenlijke nieuwe plot. Een waarin hij benaderd wordt door de Italiaanse maffiatiep Santino D’Antonio. Een oude kennis die hem destijds hielp om uit het misdadig leven te stappen zodat hij voor zijn stervende vrouw kon zorgen. Een geste die met een prijskaartje komt, zo blijkt. Wick zwoor destijds immers met een bloedmedaillon dat Santino bij wijze van wederdienst zijn hulp mocht inroepen indien nodig. Wick weigert echter beleefd onder het motto ‘laat me met rust, ik ben met pensioen’, maar zo werkt die bloedeed niet. Waarop Wick zich toch voor Santino’s kar laat spannen, maar al snel zijn vege lijf moet zien te redden want uiteraard is die Santino voor geen permanenthaar te vertrouwen. Wat volgt zijn ettelijke high junk actietaferelen waarin er wordt gemept, geschoten, getrapt en ge-elleboogd dat het een lieve lust is.

Stahelski houdt de narratie spaarzaam. De plot is inwisselbaar met eender welke actiecruiser, maar dat was drie jaar geleden ook zo. Alleen valt het nu nog meer op, daar Wick geen introductie meer behoeft en zijn duistere aanwezigheid vanaf de eerste seconde voelbaar is. De schaalvergroting zit hem vooral in de nog grotere bombast van de actiesegmenten, en een midverhaaluitstapje naar Rome. Feitelijk is er dus weinig verschil tussen beide Wicks, alleen mocht het nu nog stouter, bloederiger en vileiner. Zij het daarom niet noodzakelijk snediger.

De slechteriken schuiven bijvoorbeeld een trede naar beneden: in de eerste John Wick waren de snoodaards waartegen Wick het opnam karikaturaal amusant, in dit tweede hoofdstuk zijn ze eerder nietszeggend clichématig. Als tegengas krijgen we de toevoeging van Laurence Fishburne, net als Ian McShane geworteld in de (ere)codes van de misdaadhegemonie van het Continentalhotel waarin de fabuleuze avonturen van John Wick gesitueerd zijn.

Het zondigen tegen de Continentalcodes zorgt ervoor dat Wick in “Chapter 3” waarschijnlijk geen special edition blu-ray meer zal kunnen kopen zonder vijf uzi’s in de oorlellen geduwd te krijgen. Tenzij misschien online. Voorwaar een spannend vooruitzicht. Maar voorlopig moeten we het nog doen met deze knallende rondleiding langs bloederige in discoravelichten gedrenkte misdaadkrochten waarin deze keer 128 onfortuinlijken het loodje leggen.

John Wick (Keanu Reeves) heeft zijn leven als huurmoordenaar de rug toegekeerd, tot één van zijn ex-partners de macht wil grijpen over een gevaarlijke Italiaanse killer-bende en John, door een eed uit het verleden, verplicht is om hem te helpen. Hij reist af naar Rome, waar hij oog in oog komt te staan met 's werelds meest dodelijke huurmoordenaars.