Neen, Echo Park ligt niet vlak naast Echo Beach, al had het waarschijnlijk wel gekund ergens far away in time. Echo Park ligt gewoon netjes in Los Angeles, in het noordwesten aanschurend tegen de downtown. En neen, dat is niet die van Petula Clark, al is everything’s er misschien wel waiting for you.

Geen gebrek aan zoekende personages in elk geval in Echo Park, een zacht gestoomd, lief borrelend maar uiteindelijk toch niet helemaal gaar aanvoelend kwatrijnenfilmpje over geluk nastrevende zielen aan de rand van de grootstad. Centraal staat serveerster, alleenstaande moeder en wannabe-actrice Susan Dey die haar kamer verhuurt om wat extra inkomsten te hebben. Gegadigde wordt de schuchtere en artistieke tekenambities hebbende pizzaverkoper Tom Hulce. Die meteen ook kennismaakt met buurman Michael Bowen, een Oostenrijkse immigrant met bodybuilderaspiraties die niet moeten onderdoen voor die van zijn bekende landgenoot die met naam en toenaam in de film wordt genoemd en zelfs even opduikt in een weliswaar door een body double vertolkte silhouetverschijning. En op een poster aan een muur.

Veel dromers dus in Echo Park, veel personages met een hoek af ook en veel liefstuiterige bokkensprongen die ervoor zorgen dat de film eigenlijk op zijn best is als er niet al teveel gebeurt zodat de poëzie het mag halen op het proza. Het spreekt alvast tot de verdienste van de ook al Oostenrijkse regisseur Robert Dornhelm en scenarist Michael Ventura – wiens voorliefde voor John Cassavetes duidelijk is in de interacties tussen de door hem neergezette personages – dat ze geen toevlucht zoeken tot grote gebaren om hun quirky karakters een stem en een geluid te geven.

Dat Echo Park daardoor een bij tijd en wijlen zo onzichtbare film is dat zelfs de radar waar hij onderduikt hem niet opmerkt is daarbij zowel een vloekje als zegentje. Een lief Valentijnsfilmpje, zo je wil. Al gaat hij er op minstens driehonderdzestig andere jaardagen ook wel vlot in.