Wie eind februari ook aan de haal gaat met de academy award voor beste film van 2008, het is en blijft een gestolen oscar. De beste film van 2008 is immers “The Wrestler” en die moet het doen met nominaties voor Mickey Rourke (geef hem dat beeldje, nu), Marisa Tomei en de titelsong van Bruce Springsteen (die ook netjes op The Boss’ nieuwste cd 'Working On A Dream' prijkt). Te veel lof voor de eerste paragraaf, denk je ?  Nope. Koop een ticket, worstel je in je bioszitje en maak je klaar voor één van de meest geraffineerde filmervaringen van het jaar.

Bij “The Wrestler” voel je al tijdens de begingeneriek dat alles snor zit. Die lijkt geplukt uit de rioolput van James Glickenhaus, maar het is gewoon regisseur Darren Aronofsky die in een ironische bui verkeert. En hij kan het zich permitteren: zijn verhaal over een beroepsworstelaar die twintig jaar na zijn glorie nog steeds zijn nummertjes opvoert en acht dollar aanrekent voor een foto op fandagen lijkt déja vu en entendu, maar stijgt door de uitstekende vertolkingen van Mickey Rourke, Marisa Tomei en Evan Rachel Wood sterrenstelsels boven de materie uit.

Rourke is ronduit sensationeel als Andy ‘The Ram’ Robinson. En zeggen dat aanvankelijk Nicolas Cage gecast was in de titelrol. Gelukkig maar dat de goden van de berg Hollywood daar een stokje voor staken. Cage heeft zijn kwaliteiten, maar een rol inpikken waarvoor Rourke in de wieg gelegd is, is er geen van. In de jaren tachtig was The Ram een van de mastodonten van het worstelcircuit, twintig jaar later voert hij nog steeds dezelfde nummertjes op, maar de tijd is niet vriendelijk geweest voor hem. Zijn huwelijk is gestrand, zijn dochter is van hem vervreemd, en zijn gezondheid is ook niet meer wat het was. Meer zelfs, na een hartaanval krijgt hij te horen dat terugkeren naar de ring fataal kan zijn. Dus probeert Andy een ander leven op te bouwen, maar dat is niet zo eenvoudig. Hij moet vaststellen dat de maatschappij hem enkel maar apprecieert voor wat hij is (een freak in de ring) en dat hij daarmee niet genoeg krediet heeft bijeengespaard om van een rustige oude dag te genieten. Toch lijkt voor Andy de zon even achter de wolken te schijnen: hij zoekt (en vindt) genegenheid bij stripteaseuse Cassidy Marisa Tomei), die echter ook moet zien te overleven in een wereld waarin haar werkbiotoop haaks staat op wat ze echt van haar leven wil. Andy zoekt eveneens contact met zijn dochter (Evan Rachel Wood), maar zijn verloren jaren als vader lijken niet zo eenvoudig in te halen…

Na de nogal makke en ietwat voorspelbare synopsis van plan om toch maar geen ticketje voor “The Wrestler” te kopen? Slechte beslissing. Het verhaal mag dan al ontelbare keren eerder verfilmd zijn in andere gedaantes, nog maar zelden was het zo doorploegd als in “The Wrestler”. Aronofsky pakt uit met uitzinnige actiescènes in de ring. De volgende keer dat je een uit de kluiten gewassen man in de doe-het-zelfzaak om de hoek ziet aanschuiven aan de kassa met in zijn karretje een ladder, twintig meter prikkeldraad en een nietjesgeweer, dan zal je waarschijnlijk niet meer denken dat de brave man zijn moestuintje onder handen gaat nemen. Als worstelen oorlog is, dan vormen de confrontaties in “The Wrestler” de vooravond van het Armageddon. Elf op elf op de actieschaal dus, maar dat is niet de enige hoorn des overvloeds die overloopt. Er kan ook languit gelachen worden met de scènes waarin Rourke een nieuwe carrière in de supermarkt probeert uit te bouwen of met instant klassieke dialogen waarin Kurt Cobain en “The Last Temptation Of Christ” aan het kruis worden genageld. Naast de adrenalinesluizen en het lachmiddenrif worden ook de traanklieren niet over het hoofd gezien: “The Wrestler” levert in de eerste plaats cinematografisch doorploegd hartzeer af. Ja, de climax is van mijlenver zichtbaar, maar probeer toch maar eens om niet met een krop in de keel te zitten wanneer het slotbeeld zich doorheen je netvlies ramt.

“The Wrestler” is een must voor mannen die er zich niet voor schamen om ongegeneerd een potje te grienen voor het grote witte doek. Een uppercut van jewelste waarbij Aranofsky’s cultdoorbraakhit “Requiem For A Dream” op een aflevering van 'Tik Tak' of 'Fifi en haar Bloemenvriendjes' lijkt. Een meesterwerk, gedomme. Of er toch alleszins niet veraf.

Gezien op het Filmfestival van Gent.