Jip, Janneke, Anatool, Bianca Castafiore, Jef Blaaskop, Fernand Goegebuer … ze mogen allemaal een film maken over Winnie De Pooh als ze dat willen. Rhys Frake-Waterfield mocht dat ook, en het slechte nieuws is dat hij dat ook heeft gedaan.

Waarom hij dat mocht doen? Omdat de rechten op A.A. Milnes grote pluizige kindervriend en zijn vriendjes sinds begin 2022 deel uitmaken van het publieke domein. A en de ha, riep Frake-Waterfield uit. Dan kan ik een slasherfilm draaien waarin Winnie en Piglet iedereen die ze tegenkomen over de kling jagen. Geestig idee, al zeg ik het zelf. Zei hij. En dus ging hij aan de slag met een budget van amper honderdduizend Britse dollar – pond dus – om zijn idee ten uitvoer te brengen. Het vervolg laat zich raden: tussen de raderen van de virale en sociale media werd zijn Winnie the Pooh: Blood and Honey flink gehypet bij slasherfans, met als gevolg dat de film al na anderhalve vertoning uit de kosten was en het nu al vaststaat dat er sowieso een (duurder) vervolg komt. En hij wil ook horrorfilms over Bambi en Peter Pan draaien, trouwens. Kuch proest jeetje.

Wat Frake-Waterfield niet mocht doen, was de beeltenis van Poeh en co gebruiken zoals Disney die gebruikt. Die zijn immers wel nog auteursrechtelijk beschermd. Hij kon dus geen kleine acteur in een pluchen pak hijsen om die met een kettingzaag of vliegenvanger op pad te sturen. Misschien de enige manier om het idee interessant te houden. Wat hij wel kon en deed is twee volwassen ‘acteurs’ in een cosplaypak hijsen. Waardoor je dus de ganse tijd zit aan te kijken tegen twee pummels in een boerenpak die respectievelijk een beren- en (ever)zwijnmasker dragen dat ze precies bij elkaar hebben gespaard met zegeltjes bij een yoghurtactie. Is dat griezelig? Nope. Is dat spannend? Nope nope. Is dat geestig? Noperdenoperdenope. Het is vooral vervelend, idioot en gênant. Frake-Waterfield moest zijn idee echt wel vanuit de onderste regionen van het aanvaardingsriool gaan putten en was er dus eigenlijk van meet af aan al aan voor de moeite.

Tenzij hij zijn film op andere manieren fris of potent zou weten in te kleden. Heeft hij … nope. Winnie the Pooh: Blood and Honey is een slasher van het zevenenveertigste knoopsgat. De slachtoffers van dienst zijn zo schetsmatig dat ze er evengoed niet konden zijn. Geen enkele geestige witz, relevante zin of ook maar hersencelwaardige gedachte kregen die dames van buiten te leren. Als het hen een troost kan zijn: het handvol blik hilbillies dat wordt opengetrokken brengt het er even bekaaid vanaf. En dan heeft de film zelfs niet eens een ordentelijk slotakkoord. Lekker nihilistisch of bekaaid inspiratieloos? Deur nummer twee, joh.

In de hoop toch een verschil te maken probeert Frake-Waterfield het allemaal zo gruwelijk mogelijk te maken door alles wat hij heeft gezien in franchises als Saw en Hostel op een hoop te gooien. Een keer weet hij daar iets kundigs mee te doen door een aan stukken gereten skelet als gniffelprop te gebruiken. Een keer. Voor de rest is het allemaal te bewust overdreven en te ondoordacht wansmakelijk om eender waar een verschil te maken. Al zit het technische aspect van het bloedvergieten allemaal netjes in elkaar … er zit precies meer in een fles ketchup dan je denkt.

Waarom The Pooh en The Piglet iedereen die voet zet in het Hundred Acre Wood tot een hoopje fricassee herleiden, wil je misschien weten? Omdat Christopher Robin hen in de steek heeft gelaten toen hij volwassen was en geen kinderlijke fantasie meer nodig had. Hij bracht hen ook geen voedsel meer, waardoor ze van arre moede zelfs Eeyore hebben moeten opeten. Ocharme. De volwassen Christopher Robin wordt hier trouwens ook onderworpen aan een rondje martelporno, zoals dat heet.

Je kan Frake-Waterfield wel applaus toewerpen voor zijn werkijver – regisseur, scenarist, coproducent, meegezocht naar de locaties, meegewerkt aan het bedienen van de drones, de effecten mee in (goede) banen geleid … hij was wel altijd druk in de weer, onze Rhys. Maar als het resultaat van al die nijver en ijver zo naargeestig, groezelig en bovenal ontlastingsvervelend is wat ben je er dan mee? In de bioscoop alvast niets en niemendal. Bekijk of zie het uit nieuwsgierigheid op eigen risico, maar dan achteraf niet bij het kassapersoneel of de betaalautomaat gaan klagen dat je de vierentachtig verloren minuten terug wil. Pakken zal dat niet.