Een mooi kabbelende dosis authenticiteit nestelt zich als een pasja onder een tulband in de whodunit ”Wind River”. Om te beginnen bestaat de locatie van de film echt: het Wind River Indian Reservation in Wyoming is het op zes na grootste indianenreservaat in Amerika met een oppervlakte van – ruw gelandmeterd – zo’n negen vierkante kilometer. Ruw getelraamd wonen er zo’n veertigduizend Indianen, en het gebied telt ook de enige vier casino’s die Wyoming rijk is. Bezige bij Taylor Sheridan (schouderklopjes waren zijn terecht deel na de scenario’s voor “Sicario” en “Hell Or High Water”) vond er inspiratie voor een absorberend moordmysterie met een maatbeker menselijkheid als kapstok. En hij mocht zijn hersenspinsels ditmaal zelfs zelf regisseren.

Jeremy Renner verloor drie jaar voor de gebeurtenissen in “Wind River” zijn tienerdochter: het hoe en waarom van de dood van zijn halfbloeddochter terwijl hij en zijn vrouw even op weekendtrip waren heeft hij nooit kunnen achterhalen. Het enige dat hij weet is dat ze dood in de sneeuw is teruggevonden. Het verlies dat aan hem vreet wil hij bewust voelen: geen pijn lijden zou synoniem staan aan haar vergeten. Als spoorzoeker bij de U.S. Fish and Wildlife Service houdt hij het gebied van het reservaat roofdiervrij.

Tijdens een van zijn tochten vindt hij het verkrachte en vermoorde lichaam van een achttienjarig meisje. De gelijkenissen met de dood van zijn eigen dochter zijn opvallend. Om de zaak te onderzoeken stuurt de FBI een versbakken agente (Elizabeth Olsen) naar het gebied. Telkens er een misdaad wordt gepleegd in een reservaat, is de FBI immers verplicht om mee te bepalen of het om een moord gaat of niet. De gedreven maar nog onervaren Olsen en de demonen meetorsende Renner scharen zich zij aan zij om te ontdekken wie de dood van de tiener op zijn geweten heeft.

De draaischijf van “Wind River” is een traditioneel detectiveverhaal dat al bij al vrij rechtlijnig en zonder al te veel rode haringen wordt opgelost. De moord is maar een deel van de narratie. Sheridan hangt er ook een fikse karakterstudie aan vast: Renners verleden bepaalt in grote mate mee hoe hij zich in de zaak vastbijt - en hoe hij ze uiteindelijk ook zal afhandelen. Ook de ijzige couleur locale met sneeuwstormen en een vaak uitzichtloze levenssituatie van de bewoners van het reservaat zorgt voor extra kraak en smaak. Actieliefhebbers worden trouwens eveneens op hun wenken bediend met een brutale shoot-out.

Kortom, “Wind River” is met zijn symbiose tussen geweld, moedeloosheid en menselijkheid een meer dan geslaagde spiegelfilm van het ook al in ennui badende “Hell Or High Water”. Aanradertje dus, en niet alleen voor fans van Bianca Castafiore.