Op 14 november 1965 trokken 395 Amerikaanse soldaten van het 1ste Bataljon van de 7de Cavalerie naar la-Drang in hartje Vietnam. Onder leiding van bevelhebber Hal Moore (Mel Gibson) en zijn rechterhand Plumley (Sam Elliot) gaan de soldaten de confrontatie aan met hun vijand. Als officieren zullen Moore en Plumley als eerste voet zetten op het oorlogsgebied, en zullen ze als laatste het terrein verlaten. Voor heel veel soldaten is het de allereerste keer dat ze een dergelijke oorlogssituatie meemaken. Wat op hen wacht zijn 4000 Vietnamese strijdkrachten met de nodige oorlogservaring op zak. Hun Generaal An is een tactisch genie die als overwinnaar uit de bus kwam in oorlogen tegen China, Cambodja en de Franse bezetter. De jonge Amerikaanse strijdkrachten moeten vechten om te overleven, zonder water, zonder versterking, en zonder zekerheid dat ze het er levend van af zullen brengen. De veldslag zal uiteindelijk drie dagen en drie nachten duren, lang genoeg om een blijvende impact te hebben op iedereen die het van nabij heeft meegemaakt. Maar ook op het thuisfront worden diepe wonden geslagen telkens een gele taxi voor een huis stopt en er iemand een telegram aflevert.

Regisseur Randall Wallace (The Man In The Iron Mask) was danig onder de indruk van Harold G. Moore en Joseph L. Galloway's boek We Were Soldiers Once and Young. Volgens Moore vechten Amerikaanse soldaten niet voor datgene wat de president vertelt op televisie, ook niet voor hun moeder, een appeltaart of de Amerikaanse vlag? ze vechten voor elkaar. Wallace wou dit stukje Amerikaanse geschiedenis waarheidsgetrouw vertellen, en zo de erkenning geven die deze soldaten na afloop van de veldslag niet hebben gekregen bij hun thuiskomst. Dat het geen pretje was, wordt maar al te duidelijk gemaakt. Hoeveel soldaten er langs beide kanten worden neergeschoten en hoeveel er door duizend bommen en granaten om het leven komen, is onmogelijk bij te houden. Gevoelige kijkers zijn ook meteen gewaarschuwd, want meerdere malen spat het bloed op de cameralens.

Hoe erg de feiten ook zijn, en hoe erg dat zoveel levens verloren gingen, verandert niets aan het feit dat We Were Soldiers een langdradige en allesbehalve diepgaande oorlogsfilm is. Er blijft hoegenaamd geen sikkepit over van Moore's gedachte. Boosdoener is Wallace zelf, want die stouwt zijn film vol met clicé's. Zo heb je de sterveling die met zijn laatste adem vertelt, hoe blij hij is dat hij voor zijn land mag sterven, en een andere fluistert dat hij van zijn vrouw houdt. Ongetwijfeld hebben de gesneuvelden deze woorden uitgesproken, maar het is de manier waarop je zoiets inkleedt, dat maakt een wereld van verschil. De film in zijn geheel lijkt ons iets teveel op een speech van George Bush Jr. net voor hij duizenden soldaten de dood injaagt om toch maar Sadam Hoessein uit Irak te verdringen. Soldaten vechten voor elkaar en vooral naast elkaar. Het patriottisme druipt van het scherm door de vele wapperende Amerikaanse vlaggetjes. Uit de 267 km film die werd gedraaid, goed voor 150 uur materiaal, werd voornamelijk sentimentele scènes geselecteerd.

Geen enkele keer slaagt Wallace erin om ons te doen meeleven met de personages die we zien. We weten bitter weinig over hen, behalve dat hun wederhelft thuis op hen wacht. Vaak weet je al lang niet meer wie er nu gesneuveld is, en wie nog moedig de vijand te lijf gaat. De figuur van Hal Moore wordt wel met een zekere inhoud vertolkt door Mel Gibson. Hij is een gelovige en trouwe familieman, vader én een soldaat die iedereen naar huis zal brengen, dood of levend. Onderbenut is zeker Madeline Stowe. Ze heeft als mevrouw Moore bitter weinig om handen, al is haar rol van boodschapper met slecht nieuws, iets wat we niemand willen toewensen.

Of deze confrontatie in la-Drang vermeden kon worden is alsnog de vraag, want 11 jaar daarvoor vond in deze 'Vallei des Dood' een bloedbad plaats. De Noord-Vietnamezen lokten toen een Franse eenheid in een hinderlaag. Er werden toen geen krijgsgevangenen genomen. De Amerikanen stuurden 125000 soldaten naar Vietnam, omdat ze dachten dat ze wel orde op zaken konden stellen, in tegenstelling tot de Fransen. Maar was de Amerikaanse overheid niet verblind door hoogmoed en machtsvertoon. En dreigt de geschiedenis met de Amerikaanse president George Bush Jr. zich te herhalen in Irak ?