The Truth About Charlie

Slecht
The Truth About Charlie
2002
22/01/2003
langspeelfilm
104 minuten
actie

verdeler

U.I.P. U.I.P.

acteur/actrice (4)

Mark Wahlberg Mark Wahlberg →  Joshua Peters
Thandiwe Newton Thandiwe Newton →  Regina Lambert
Tim Robbins Tim Robbins →  Mr. Bartholomew
Christine Boisson's →  Commandant Dominique

regisseur (1)

Jonathan Demme Jonathan Demme

producent (3)

Jonathan Demme Jonathan Demme
Peter Saraf
Edward Saxon

Charade is een heerlijke en vooral zwierige spionagethriller (met een fikse knipoog) uit 1963. Regisseur Stanley Donen (Singin' in the Rain) stak toen nauwelijks onder stoelen en banken dat hij de film opvatte als een Hitchcockhommage. Door Cary Grant (een Hitchcock-ancien) te casten, was de missie geslaagd. Jonathan Demme (The Silence Of The Lambs) speelt het spel iets moeilijker met zijn remake. Hij gebruikt het originele verhaal immers niet als een update-versie van Hitchcock, maar wel als een hommage aan de Nouvelle Vague, de cinemastroom die circa 1963 erg in was in Frankrijk, en die ook menig Hollywood-cineast wist te bekoren. Hitchock imiteren deed Demme reeds in 1979 met Last Embrace, al bleef hij toen niet veel verder bleef steken dan een verdienstelijke poging tot. Voor The Truth About Charlie (niet echt een geïnspireerde titel trouwens) wedt hij dus op drie paarden : met de middelen van nu een klassiek Hollywood-product verfransen zoals het er in 1963 eventueel zou hebben uitgezien mocht een nouvelle vague-regisseur de materie onder handen hebben genomen. Hopelijk kunt u nog volgen...

Het is hoe dan ook gelukkig dat Demme nog wat probeerde met The Truth About Charlie. Had hij louter om het verhaal achter de camera plaatsgenomen, dan was de kermis nog kaler geweest. Het is knap dat Demme meer wil doen het verhaal kopiëren, maar dat wil niet zeggen dat hij het verhaal ook volledig moet negeren en er zich schijnbaar geen zier voor interesseert. 'Als de sfeer maar goed zit' blijkt zowat het credo te zijn. Dame in nood in deze film is Regina Lambert (Thandie Newton, met wie Demme al eerder samenwerkte in het in België niet uitgebrachte Beloved en die de modale filmliefhebber vooral zal herkennen uit Interview With the Vampire en Mission Impossible 2). Ze staat op het punt te scheiden van haar echtgenoot Charlie, maar aangezien die vermoord wordt, spaart haar dat meteen heel wat juridisch geharrewar uit. Toch wil ze ontdekken wie de moordenaar is, en het motief ontdekken staat ook op haar verlanglijstje. Ze krijgt daarbij de hulp van een zekere Joshua Peters (Mark Wahlberg, overduidelijk zonder zijn acteerhandboekje op de set verschenen en een ramp als romantische leading man) die toevallig altijd op het juiste moment op de juiste plaats is. En in dit soort verhalen is dat toeval altijd een 'hier zit meer achter'-teken aan de wand. Maar er zijn nog wel meer vege tekens aan de wand te bespeuren in deze film. Een serieuze dosis bloedarmoede bijvoorbeeld.

Niet dat de film zonder kwaliteiten is. Demme probeert de schwung van zijn Married to the Mob en Something Wild te evenaren, en doet dat vooral met een eclatante soundtrack. Mano Negra, Les Negresses Vertes, Khaled,? ze maken van de film in elk geval een streling voor het oor. Indien Demme nu ook nog aan het scenario evenveel aandacht had besteed, dan was het oordeel voor deze film ongetwijfeld veel positiever geweest. Nu rammelen de scharnierhengsels aan alle kanten, waardoor zelfs de beste en verrassendste momenten (mooie Parijse locaties, Charles Aznavour die op het eind een hommage aan Francois Truffaut brengt), niet kunnen verhelpen dat dit eigenlijk niets meer is dan een interessante mislukking.

Alex De Rouck