Pipi Langkous is een kapitalist en materialist. Om die reden mogen de kinderen van de Tilsammans-commune niet naar haar televisieprogramma kijken. Je zou voor minder de wenkbrauwen fronsen. En dan hebben ze nog niet eens kennis gemaakt met Jommeke, dat is pas een materialist in hart en nieren. Die stripfiguur vindt toch in elk avontuur wel een verborgen schat. Misschien hadden ze in Stockholm rond 1975 nog niet gehoord van deze blonde knul.

Op de radio wordt meegedeeld dat Franco dood is. De ingedommelde Göran springt op en vertelt dol enthousiast het nieuws aan zijn huisgenoten. Ook de 7-jarige Tet (genoemd naar het Tet-offensief uit 1968) is blij, al weet hij niet eens wie Franco was. Afgaande op de vreemde naamkeuze van de jongen, verbaast het ons niet wanneer er nog meer speciaal volk in het huis woont.

Neem nu Anna

Het gezelschap wordt uitgebreid door Elisabeth en diens twee kinderen, nadat zij haar dronken man heeft achtergelaten. De huisgenoten en de nieuwkomers moeten even wennen aan elkaar, maar al vlug verdwijnen de drempels. De kinderen denken al lang niet meer aan Pipi Langkous. Ze kruipen veel liever in de huid van Pinochet, want dan kunnen ze elkaar folteren ! We zijn allemaal toch jong geweest.

Dit laatste zet zowat de hele toon van de film. Door de waanzinnige ideeën en vreemde personages lijkt het soms alsof je naar een documentaire of reality show kijkt, zoiets als Het Leven Zoals Het Is. Het idee kwam er nadat de regisseur Lukas Moodysson (Fucking Amal) de expositie The Heart Is On The Left, een retrospectieve over de Zweedse politieke kunst in 1964-'74, in het Gotenberg Art Centre bijwoonde. In het interview lezen we dat hij opnieuw de nagel op de kop slaat, doordat hij met het grootste gemak de luchtigheid van Amerikaanse films aanvult met een Europese inhoud. Wat het precies betekent, weten we niet, maar het klinkt wel goed.