Geïnspireerd op ware feiten, laat een serieus klinkende stem ons weten nadat de logo’s van de productiemaatschappijen zijn verdwenen. Gevolgd door de mededeling dat er jaarlijks in Amerika 1,4 miljoen gewelddadige misdrijven worden gepleegd. Of de releases van films met Adam Sandler zijn meegerekend, wordt niet vermeld. Hoe dan ook, het klinkt allemaal zeer plechtig en angstaanjagend. Debuterend regisseur Bryan Bertino heeft duidelijk heel goed naar “The Texas Chainsaw Massacre” gekeken, die op een gelijkaardige manier begint. Toch is dit geen waar verhaal. Bertino’s film is volledige “faux vérité”: hij wil ons laten geloven dat dit echt is, maar het is pure fictie. Het is enkel maar echt in die zin dat er af en toe wel eens vermoorde mensen in hun huis worden gevonden, zonder een spoor van de dader(s). Vertrekkend van dit uitgangpunt vertelt Bertino een volledig verzonnen verhaal.

Kristen McKay (Liv Tyler) en haar verloofde James Hoyt (Scott “Underworld” Speedman) komen na een huwelijksfeest in het holst van de nacht aan in het zomerhuis van James‘ familie. Er zit duidelijk meer dan een haar in de boter, want Kristens en James‘ relatie staat onder zware druk (waardoor het eerste kwartier van de film ook dienst doet als ongeïnspireerd relatiedrama). Al snel zal blijken dat hun relatiecrisis de minste van hun zorgen is: eerst wordt er op de deur geklopt door een blond meisje (het model Gemma Ward) die vraagt of ene Tamara thuis is. Meteen de aanzet voor een nacht waarin Kristen en James worden geterroriseerd door drie gemaskerde vreemdelingen vooraleer uiteindelijk koelbloedig te worden vermoord. Als reden van de beestigheden wordt slechts één reden gegeven: neem het niet persoonlijk op, jullie hadden gewoon de pech thuis te zijn…

Michael Haneke zal alvast geen fan zijn van “The Strangers”. Hij probeerde de Amerikanen al twee keer te laten inzien dat geweld geen entertainment is. Maar noch zijn Oostenrijkse of Engelstalige versie van “Funny Games” brachten er veel zoden aan de dijk. Waar Haneke het publiek murw sloeg met de weergave van een kille moord (na een sadistisch voorspel) op een familie door nietsontziende sadisten, wil Bertino vooral een genrrefilm maken en hij gaat plat op zijn bek. Het is immers niet eenvoudig om sadisme als entertainment te verkopen. Tenzij je lak hebt aan wat de goegemeente denkt en gewoon een smerige horrorprent wil maken. Bij de 'torture porn' is de pret er inmiddels ook wel af, en Eli Roth ondervond met zijn “Hostel”-films ook dat het een truukje is dat je niet te lang kan blijven uitmelken. Natuurlijk zal Bertino zich verdedigen en zeggen dat “The Strangers” geen entertainment wil bieden en de vinger wil leggen op de plaag van zinloos geweld. Goede bedoelingen maken in dit geval echter geen goede film.

Akkoord, Bertino toont dat hij weet hoe hij een spannende scène in beeld moet brengen, al krijgt hij veel steun van de mensen van de geluidsafdeling. En ja, het opdoemende masker in de achtergrond is scary, maar het is wel integraal gepikt uit Carpenters originele “Halloween”. De eerste terreurscènes zijn nog vrij intrigerend, maar het duurt niet lang vooraleer Bertino in zijn kaarten laat kijken en we enkel maar kunnen vaststellen dat hij geen winnende combinatie in de handen heeft. “The Strangers” bevat immers heel wat scènes die er puur voor de leut van het genre inzitten, en niet thuishoren in een film die geweld veroordeelt. Zo is er een scène waarin een bange Liv Tyler plots wordt benaderd door wat uiteindelijk Scott Speedman blijkt te zijn. Een oud truukje van de thrillerfoor: drie minuten met de camera travellen en dan surprise surprise… het gevaar blijkt een kat, een spiegel, een wapperend venster of inderdaad de partner te zijn. Ook het lot van een bijrolspeler is er met de haren bijgesleurd. Bertino besteedt op die manier vaak meer aandacht aan de wetmatigheden van het genre dan aan de boodschap (voor zover hij zelf weet wat hij wil vertellen).

De perverse climax komt dan uiteindelijk ook zeer goedkoop over. En zoekt op de foute manier sensatie: moet je maar eens kijken hoe Liv Tyler zich nog probeert vast te klampen aan de vloer of muur. Het enige cinematografische interessante is dat Bertino de gezichten van de aanvallers nooit echt in beeld brengt (ook niet als de maskers af zijn). Maar voor de rest is de moordpartij bruut en ongeïnspireerd. Bertino’s masker valt trouwens daarna helemaal af, door in de laatste seconde nog maar eens een ander cliché van onder de mottenballen te halen. “Volgende keer zal het makkelijker gaan”, zegt een van de moordenaars ook nog. Hopelijk maken ze er geen vervolgfilm van.