Een opvallende eend in de bijt van het exploitatielandschap in de jaren zeventig en tachtig: de Bruceploitation. Door een paar creatieve filmproducenten uit vooral Hongkong, Zuid-Korea en Taiwan in het leven geroepen na de onverwachte dood van Bruce Lee in 1973. Om het vrijgekomen gat in de markt te vullen en vooral om ongegeneerd geld te kunnen slaan uit de dood van het popcultuuricoon.

Het gevolg was een stroom van films waarin Lee werd geïmiteerd door dubbelgangers – die er meer niet dan wel op leken – of waarin archiefmateriaal werd gebruikt om de indruk te wekken dat er een nieuwe film met Lee was opgedoken. Cynisme was in die dagen niemand vreemd. De acteurs die Lee interpreteerden veranderen zelfs hun naam zodat hun pseudoniemen ook nog wat filmkijkers op het verkeerde pad konden zetten: Bruce Lee was dan wel dood maar Bruce Li, Bruce Lai, Bruce Le, Bruce Lei en Bruce Leung waren springlevend. De trend hield het zo’n tien jaar vol en twee van de meest mesjogge titels uit de reeks zijn Bruce Lee Fights Back From The Grave uit 1976 waarin de martialartskunsten een paranormale saus kregen en deze qua titel de lading netjes dekkende The Clones of Bruce Lee – ooit omschreven als de Plan 9 From Outer Space van de Hongkong-cinema. En ook die omschrijving dekt de lading. Eentje die je moet zien om te geloven dus deze door Joseph Lee … excuus, Joseph Kong geregisseerde .

Die begint met valse footage van de dood van Bruce Lee. Die ligt op de autopsietafel als plots een geschifte wetenschapper en een overheidsagent opduiken die een stukje hersenschors en aanverwant DNA meenemen waarmee ze vervolgens drie nieuwe Bruce Lee’s maken. Om het voor iedereen gemakkelijk te maken krijgen die de namen Bruce Lee 1, Bruce Lee 2 en Bruce Lee 3 mee. En ze worden vertolkt door respectievelijk Dragon Lee, Bruce Le en Bruce Lai. De gekke geleerde wordt dan weer vertolkt door Jon T. Benn en dat is in martialartsmiddens een cultfiguur omdat hij de maffiabaas vertolkte in Way of the Dragon – een echte Bruce Lee-film. Hij werd zelfs een persoonlijke vriend van Lee, schreef later nog een boek over Lee en opende in Hongkong ook nog The Bruce Lee Café.

De drie gekloonde Brucen zijn niet zomaar in het leven geroepen: ze blijken allemaal een speciale missie te hebben. De eerste moet een einde zien te maken aan de goudsmokkel van een als filmproducent actief zijnde maffiabaas. En ja, The Clones of Bruce Lee is zo’n film waarin goud eruit ziet als in gouden folie gewikkelde bakstenen. De andere klonen mogen naar Thailand om er een eind te maken aan het imperium van Dr. No … excuus, Dr. Ngai, een gekke geleerde die het stuk van de wereld dat hij niet vernietigt aan zijn wil wil onderwerpen.

Dit middenstuk bevat meteen ook de ‘hoogtepunten’ uit de film. Om te beginnen: een niets met de plot van doen hebbende rondleiding op een Thais strand waar topless zonnebaadsters zich op een sullige nerd gooien om er dan dingen mee te doen die eigenlijk niet zo duidelijk zijn – maar ze kunnen er maar deugd van hebben. Om verder te gaan: het moment waarop Dr. No … doeme toch … Ngai zijn leger verandert in bronzen robotsoldaten in de hoop zo de klonen een hak te kunnen zetten. Wat niet lukt want – tadaa – een van de Lee’s vindt giftig kruid en duwt dat in de mond van de bronzen soldaten die daardoor pardoes dood neervallen.

En omdat er toen nog wat pellicule over was, is er ook nog een derde verhaal waarin de gekke professor de drie Lee’s hersenwast en tegen elkaar laat vechten omdat hij niet genoeg betaald werd door de overheidsorganisatie waarvoor hij de klonen had gemaakt. Maar ook dat plan loopt op een sisser uit daar de assistentes van de professor fan zijn van de Lee’s en daarom de kabel van zijn microfoon saboteren zodat de Lee’s de professor niet meer kunnen horen. Over snijdende en knokendoorbrekende spanning gesproken.

Nogmaals: een film die je op zijn minst – en meest – een keer moet zien om te geloven. Zij het weliswaar op eigen risico.