Een film die eigenlijk naadloos past in het rijtje Klute, The Parallax View en All the President’s Men maar daar zelden of nooit mee in dezelfde adem wordt genoemd: het in 1981 uitgekomen en stiefmoederlijk behandelde Rollover. Ook van Alan J. Pakula dus, en door de cineast neergezet in dezelfde stijl als de drie hierboven aangehaalde klassiekers.

Hij valt niet direct met de deur in huis als hij een moord toont, maar glijdt daaraan voorafgaand voyeuristisch in een drone avant la lettre-perspectief binnen via de nachtelijk verlichte ramen van het flatgebouw waar de moord plaatsvindt. Big brother paranoia, zij het ditmaal niet gevoed door politieke mogendheden maar door malafide grootbankiers. De vele aandelenmarktscènes laten zich dan weer bekijken als gracieuze voorlopers op Oliver Stones Wall Street.

Rollover is een film die wat hij wil aanklagen – dat banken zo hebberig kunnen zijn dat ze er geen graten in zien om de wereldeconomie te ontkrachten zolang hun eigen rekening maar wordt gespijsd – verpakt in een (te) eenvoudig randverhaal. In dit geval de romance tussen de erfgename van een chemisch bedrijf (Jane Fonda) en de nieuwe bewindvoerder (Kris Kristofferson) van een bank die gaandeweg ontdekt dat een van de meest machtige bankiers in Amerika een vuil financieel schaduwspel speelt met Arabische oliesjeiks – geen idee of El-Rojenbiet daar ook bij zit.

Pakula en scenarist David Shaber laten hun film onverwacht apocalyptisch eindigen, maar hebben geen personages die boeiend genoeg zijn om daardoor van de sokken te worden geblazen. Pakula’s cinematografische finesse kan niet veel aanvangen met de opdringeringe romance tussen Fonda – coproducente via haar productiemaatschappij IPC Films en Kristofferson – die de rol kreeg nadat eerste keus Jeff Bridges de voorkeur gaf aan Tron. Kristofferson wou per se zijn baard behouden voor de rol, maar Pakula zag dat niet zitten. En blijkbaar waren zijn pijnlijke grimassen daardoor iets te zichtbaar voor de organisatoren van de toen nog jonge Razzie Awards, die hem een nominatie als slechtste acteur toewierpen. Winnen deed hij niet: die eer was in 1981 weggelegd voor de illustere onbekende Klinton Spilsbury, en dat voor The Legend of the Lone Ranger, de enige bioscoopfilm waar hij ooit in te zien was.

Rollover is een film die zijn plaats verdient in het naslagwerk Interessante Mislukkingen®: te veel talent aan boord om het ongezien te laten, een te boeiende inhoudelijke insteek om het achteloos weg te werpen maar uiteindelijk te freewheelend sputterend om een sterke indruk na te laten. Al krijgt Rollover wel een extra ‘duik die film op’-vermelding door als visionair kijkstuk in volle Reaganadministratie een economische waarschuwing te poneren die ettelijke Amerikaanse presidenten later nog steeds brandend actueel bleek te zijn.