Vakblad Variety – altijd geestig om te kunnen allitereren bij het begin van een fijn filmstukje – omschrijft Road House uit 1989 als een gepimpte Chuck Norris-film en deze remake als een door Jonathan Demme geregisseerde Jason Statham-film. Geen onaardige vergelijking, ook al is Demme er helaas niet meer. Doug Liman wel nog, en hij had de honneurs om de reboot van deze bottenbrekende machoprent in goede banen te leiden, onder het oog van Joel Silver die destijds ook productioneel aan het roer stond van de versie met Patrick Swayze.

Ditmaal is het Jake Gyllenhaal die zich als buitenwipper in een door de lokale maffia geteisterde bar doorheen het tuig mag meppen, knokken, kraken en filosoferen. De achtergrond van zijn Dalton kreeg wat optuigwerk mee, de locatie van de bar is in de Florida Keys en niet in Missouri, en er zijn nog wat details die niet per se binnen de beschrijving remake vallen. Maar Liman, het nieuwe scenaristenteam en Gyllenhaal blijven wel trouw aan de teneur van hun voorbeeld uit 1989: veel gevechten, veel machopraat en vooral veel bewust glorieuze over de top shit.

Zo fout als Road House in 1989 was, zo fout is het in 2024. Of misschien toch net iets minder: Swayze draaide zijn prent tussen de romantische zwijmelhits Dirty Dancing en Ghost, Gyllenhaal zit al een tijdje in Michael Bay- en Guy Ritchieland. En bovendien kopieert Liman hier meer de foute teneur van de jaren tachtig dan er iets potentieels nieuw aan toe te voegen. Zo zijn de snoodaards van dienst ook ditmaal bewust XXL, en dat culmineert in het casten van de Ierse mixed martial arts mepper en bokser Conor McGregor als ingehuurde kracht om het Gyllenhaal extra lastig te maken.

Dus ja, Gyllenhaal gaat hier inderdaad de Jason Statham-toer op. Maar gelukkig is die niet van de partij in Road House, want anders was het déjà-vugehalte echt te hoog geweest. En het is bovendien best geestig om Gyllenhaal even one-linend te zien monkelen vooraleer hij het verzameld smeerlappendom te lijf gaat. Op het CGI-oplapwerk mocht Liman wel hebben bespaard. Die foefelarijen worden ook tijdens de gevechten gebruikt, maar staan vooral op de voorgrond tijdens de van de pot en pan-gerukte speedbootclimax. Amusant fout vertier anno 1989 met een foute 2024-saus erover: zo hapklaar is deze Road House.

Al was Liman niet zo tevreden met de beslissing van Amazon om de film geen bioscooproulatie te gunnen nadat ze Metro-Goldwyn-Mayer hadden opgekocht: toen de film in productie ging was er van die overname nog geen sprake. Liman en Gyllenhaal waren trouwens niet de eerste die betrokken waren bij de remake van Road House. MGM stak eindelijk tien jaar tijd in het op de rails krijgen daarvan: in 2013 was Rob Cohen betrokken als regisseur, later volgde het bericht dat John Cassavetes zou regisseren en dat Ronda Rousey de hoofdrol zou vertolken in wat een vrouwelijke variante zou zijn op het machogegeven. Maar uiteindelijk werd het toch terug een good ol’ boys-feestje. As if.