Postapocalyptische miserie: er werd al over gepalaverd toen een pientere Cro-Magnoningenieur de blauwdruk voor het eerste zandweggetje in de rotsen kerfde. Al heel lang dus. In 2006 haalde auteur Cormac McCarthy (van wie de Coenbroers “No Country For Old Men” verfilmden) alle overbodige franjes uit de einde van de wereld-insteek met “The Road”, een Pulitzerprijswinnende roman die verhaalt hoe een vader en zijn zoon door een desolaat landschap trekken (zelfs de dieren en planten zijn gedomme allemaal dood, een paar koppige insecten niet te na gesproken) op zoek naar eten en een hoopvolle toekomst.

Namen komen er niet aan te pas in “The Road”. Ieder personage wordt in het boek en op de aftiteling omschreven als wat ze zijn: vader, zoon, oude man, veteraan, vriendelijke vrouw, dief, moeder, bebaarde man... alsof de naam er niet meer toedoet in een wereld die herschapen is in een asgrauwe woestenij, waar bomen omvallen, bezit geen rol meer speelt en overleven bijna alleen mogelijk is door medemensen op te eten. Probeer in zo’n wereld maar eens overeind te blijven. En dat is wat de vader (Viggo Mortensen) en zijn zoon (Kodie Smit-McPhee, die zich later dit jaar overeind moet zien te houden in de Amerikaanse versie van het Zweedse chillermeesterwerk “Let The Right One In”) proberen te doen. Meer nog, de vader heeft er zijn levenswerk van gemaakt zijn zoon veilig door de wereld te loodsen, hem tegelijkertijd lerend om voor zichzelf te zorgen. De zoon vraagt zich daarbij vertwijfeld af of ze nog altijd tot ‘de goede’ behoren. Een twijfel die gerechtvaardigd is in een wereld waarin het krioelt van kannibalen en andere weirdo’s en waarin hoop op zijn zachtst gezegd fragiel is. De echte reden van de ramp die de wereld getroffen heeft wordt trouwens niet prijsgegeven: of het nu te wijten is aan een natuurramp, een oorlog of god weet wat blijft netjes in het midden. Dit kan misschien frustrerend zijn, maar eigenlijk is het een goede beslissing van McCarthy, daar het mysterie en het onwereldse aanvoelen van het verhaal er alleen maar sterker door worden.

De Australische cineast John Hillcoat (die eerder “Ghosts Of The Civil Dead” en “The Proposition” draaide, twee films naar een scenario van Nick Cave) zorgt voor een getrouwe verfilming van McCarthy’s proza en zoomt veelvuldig in op de stugge en met de juiste karakterkop uitgeruste getormenteerde Viggo Mortensen die de kans om aan method acting te doen eens te meer met beide handen grijpt. Mortensen dompelde zich immers eens te meer diep onder voor zijn vertolking, en bleef zelfs ‘in karakter’ toen hij als vrij muf ruikende zwerver een plaatselijke winkel binnenstapte. Niet echt verwonderlijk dat hij ei zo na werd gearresteerd.

Mortensens toewijding mag er zeker zijn: het kloppend hart van “The Road” is ontegensprekelijk de vader-zoonrelatie: de scènes waarin Mortensen zijn zoon beschermt tegen de kille buitenwereld snijden veelal door merg en been. Zijn gezicht, zijn lichaamstaal... alle poriën staan in functie van de liefde voor zijn zoon. En dit alles in een asgrauwe en hypnotiserende omkadering van een wereld die op sterven na dood lijkt. Ook al bevat de film heel wat visuele effecten, toch probeerde Hillcoat om zoveel mogelijk gebruik te maken van bestaande locaties. Die vond hij onder meer in Pennsylvania, Louisiana, Oregon en zelfs in door de orkaan Katrina verwoeste delen in New Orleans. Een levensechte toets die “The Road” er nog aangrijpender op maakt.

Het verhaal zelf is net iets te episodisch om de film een viersterrenstatus mee te geven: de verhaallijn waarin Mortensen en Smit-McPhee verlaten huizen ontdekken of zich verbergen voor stropers kan evengoed in een andere volgorde worden gemonteerd en je krijgt waarschijnlijk krek hetzelfde resultaat. Wie zich daar niet aan stoort en niet afknapt op de vaak gruwelijke beelden van menselijk verval ziet zijn hart en ziel ongetwijfeld gemasseerd door deze aangrijpende parabel. Wie vooral zijn adrenalinespieren wil verwennen, richt zijn blik beter op Denzel Washingtons capriolen in “The Book Of Eli”.