Aca-over en aca-uit. Jammer hoe “Pitch Perfect” is uitgegroeid tot een onbeduidende franchise die vooral uitblinkt in overbodigheid. Of eigenlijk: jammer dat “Pitch Perfect” überhaupt is uitgegroeid tot een franchise. Het was beter bij een film gebleven, daar het origineel uit 2012 een sfeervol en amusant muzikaal spektakeltje was dat positief opviel door zijn dansbare vibes en vibrerende vertolkingen, en de finish bereikte als een geslaagde tienerprent met volwassen cross-overpotentieel die met recht en reden mocht gezien en gehoord worden. En die genoeg dollars, euro’s, dukaten en dubloenen in het laatje bracht om een economisch wetmatige sequel te rechtvaardigen.

Die kwam er in 2015 en bracht ook veel geld op. Kwalitatief was “Pitch Perfect 2” echter een stap in de verkeerde richting en alles wat drie jaar daarvoor fris was oogde verschraald en ongeïnspireerd. In het onvermijdelijke derde deel is het allemaal nog verder afgegleden naar een dorre woestenij waarin een kat haar jongen niet eens wil vinden. Laat staan ze er leggen.

Scenariste Kay Cannon heeft helemaal geen grip meer op haar personages en regisseuse Trish Sie staat erbij en kijkt ernaar. De plot etaleert genoeg belegen stof om elke zichzelf respecterende stofzuigerhuismijt een onbekommerde oude dag te bezorgen. De leden van de Barden Bellas zijn intussen allemaal afgestudeerd, en nemen reüniegewijs deel aan een muziekwedstrijd in het USO-circuit. Die brengt hen onder meer in Spanje en het Zuiden van Frankrijk. Om een gelijklopende plot te hebben met de vorige “Pitch Perfects” is er in dat USO-circuit ook een competitie en wie die wint mag het voorprogramma verzorgen van DJ Khaled. De doowoppende meiden zijn de risée van de andere bands, maar dat laten ze niet aan hun hart komen als ze alles op alles zetten om toch de publiekslieveling te worden.

Er is ook nog een nevenplot waarin Fat Amy (Rebel Wilson) het bezoek krijgt van haar vader die haar destijds in de steek liet, en die - is het niet goedschiks dan maar kwaadschiks - met haar op een Kaaimaneilandrekening staande miljoenenerfenis aan de haal wil gaan. Die rol - van haar vader, niet van de rekening - wordt vertolkt door John Lithgow die zichtbaar uit de bocht gaat met een geforceerd Australisch accent. Dit en “Daddy’s Home Two” op amper anderhalve maand tijd … misschien moet Lithgow zijn manager toch eens uitnodigen voor een richtinggevende babbel. Voor Anna Kendrick is deze flauwe hap ook geen stap voorwaarts. Voor niemand trouwens. Om nog maar te zwijgen van het tenenkrommende slechte acteren van vaste waarden John Michael Higgins en Elizabeth Banks. 

“Pitch Perfect 3” is een richtingontberende en zielloos ronddobberende film waarvan het duidelijk is dat de releasedatum vastlag voor er ook maar een letter van het script op papier stond. Gelukkig duurt hij een half uur minder lang dan de vorige twee. Een positief effect zowaar van het gebrek aan inspiratie. Als er ergens toch een malloot rondloopt die denkt dat “Pitch Perfect 4” een goed idee is, moge hij of zij last krijgen van vijfentwintiguursdelusiekrampen tussen de navel en het staartbeen en vooral veel jeuk op een plaats waar het lastig krabben is. Ajuus, meiden.